Kjære AaFK; ka kan ej gjer?

Korleis kan eg hjelpe til? Korleis kan eg vere med på å snu dette?

Korleis i allverda kan eg vere med på å forhindre at klubben i mitt hjarte går heilt til grunne?

Det er med tungt hjarte eg skriv dette innlegget. Eg har starta på det mange gonger i år, og så tenkt at "nei, ej ska'kje ver sånn suksessupporter som surna i møte me en smule motgang".

Men no, kjære AaFK, no er det meir enn ein smule motgang. No er det heilt steikje gale.

Og det handler ikkje berre om tapet i dag. Tapet i dag var dråpen som fekk begeret til å renne over. Det har igrunn trua med å gjere det ganske lenge.

For dette går ikkje lenger. Det må dykk da sjå der borte også? At dette berre går ein veg. At det ikkje snur av seg sjølv. At mirakel er vel og bra, men ein kan liksom ikkje lite på at dei kjem.

Eg har vore med på nedrykk og opprykk. På to cupfinalar, med maks uttelling. På Europa League, der vi har gitt både den eine og den andre ein nasestyvar. På fjerdeplass i serien, og ekte tangofotball.

Og for all del; eg har vore med på nedturar og. Det høyrer med i fotball, og oppturane blir så mykje større av det.

Men no byrjer nedturane å kome litt vel tett. Ikkje berre for min del, men for dykkar og.

Og dette er ikkje kritikk av laget åleine. Eg tviler ikkje eit sekund på at dykk gjer så godt dykk kan. Og eg skjøner veldig godt at dykk blir oppgitt, og at det blir vanskeligare og vanskeligare å finne motivasjonen til å gå på kamp etter kamp. Og eg skulle så inderlig ønske at det var noko eg kunne gjere for å hjelpe.

Det handler heller ikkje berre om trenarane. Eg tviler ikkje eit sekund her heller, på at heile trenerteamet har hjartet og entusiasmen på rett stad. Det er berre at no må det meir til. Ein kan diverre ikkje vinne fotballkampar på entusiasme åleine.

Og ansvaret for dette kviler lenger oppe. På dei som driv denne klubben. Dei som tek avgjerder om spelarar, trenarar. Dei som styrer skuta.

No skal eg glatt innrømme at eg veit ganske lite om å drive ein fotballklubb. Men eg er ikkje åleine om å sjå at rota til dette problemet ligg i toppen, ikkje bunnen.

Vi har mista spelarar som Hamed Allah. Ulvestad. Barrantes. Leke James. Og vi har diverre ikkje klart å erstatte dei. Vi har solgt oss ut og nedover på tabellen, rett og slett. Og det er vondt å sjå på, for vi hadde noko på gong i Aalesund. 

Og det er ikkje stort betre på trenersida. Korleis i allverda kan leiinga i ein Tippeligaklubb bomme så fatalt på trener-tilsettjinga at dei må sparke den same treneren etter fire serierunder? Kanskje var det billigare å finne ei løysing innad i klubben. Men eg er redd at den løysinga i lengda vart dyrere enn de hadde tenkt, både økonomisk og på andre måter. 

For kven vil vel til ein klubb der ingenting er på stell? Der alt er berre kaos, og den sportslege kurva stuper? For eg er redd for at det er det ryktet AaFK har akkurat no. Det er i alle fall slik det ser ut for oss på utsida. Og det kan umogeleg gjere det lettere å skaffe nytt blod.

Og hversåsnill å ikkje tru at eg er ein sytete supporter, for det er så langt frå sanninga som ein kan kome. Eg skal med glede legge meg skinnflat om dykk motbeviser meg i nærast framtid. Men all trua, håpet og kjærleiken i verda held ikkje no lenger. Det handler ikkje om å vere storforlangande. Eg treng ikkje seriegull og champions league å di greian der. Eg hadde det kjempefint midt på tabellen eg, med greie prestasjonar i cup'en i ny og ne.

Det heiter "klubben i mitt hjerte" av ein grunn. For det er her dykk er. I hjartet mitt. Eg er så uendeleg glad i klubben min, og difor gjer det så uendeleg vondt å sjå på at den rakner.

Det er difor det sit så langt inne å skrive dette innlegget og. Eg vil så gjerne ha trua, eg har gjort mitt beste for å halde på den dei siste åra. Men no held det ikkje med håp og tru lenger. No må det skje noko her.

"- gjør noe med deg" står det på arma mi. Og som eg seier til barna på jobb; "de kjem te å stå der heilt til ej bli gammal dame me grått hår". Det kjem til å stå der uansett korleis denne sesongen ender. Uansett korleis neste sesong ender. Eg er ikkje mindre stolt oransje og blå av alt dette. Eg tek ikkje capsen min og går. Dette er ikkje eit ultimatum.

Det er ei bøn. Ei bøn om at de som sitt på toppen av klubben eg er så uendeleg glad i skal våkne og sjå kvar vi er på veg. Og gjere noko med det før skuta går på grunn. For det er dykk som sit med makta her. Det er i toppen dette må starte.

Og starter det ikkje snart no, så må kanskje nokon av dykk vurdere om dykk skal finne ein annan topp å sitje på, og gi stafettpinnen viderer til nokon med nye tankar og idear. Nokon med ny giv.

For de er i ferd med å øydelegge alt det flotte vi hadde. Sakte, men likevel akk så sikkert. 

Og vi kan snu det. Det er kanskje for seint i år, men om vi starter jobben no ... kven veit?

Og om det er noko eg kan gjere så må de berre seie frå. Eg skal møte opp, rope og hoie og heie og klappe alt eg makter. Men det har eg gjort i 11 år no, så eg trur ikkje det åleine er nok.

Så hvis eg gjer så godt eg kan, lover de der oppe på kontoret å gjere det same? For det er ikkje berre ein fotballklubb de styrer. Det er hjarte til så, så mange. Og det finns kanskje større sorger i verda, men eg skal love at for oss som elsker AaFK så er denne stor nok akkurat no.