Tusen takk, Agnete

Dette skal ikkje handle om Eurovision, eller "Icebreaker", eller korvidt det var rett eller gale at vi ikkje gjekk til finalen.

Bortsettfrå at det var heilt rivruskande gale.

Dette skal handle om Agnete.

For nokre veker sidan takka eg "Jeg mot meg"-gjengen for at dei viste Norge korleis det er å leve med ei psykisk liding. For at nokon våga å stå fram, å vise den ærlige, nakne sanninga.

For det er dette som må til. Det må opp og fram i lyset. Skal fordomar og myter knusast, må sanninga fram. Det må snakkast om.

No fortener Agnete ei takk og. Som har vore så ærlig. Som har våga å stå midt i verdas største sirkus og seie at "dette er det eg treng". Som ikke har skulda på noko anna, men sagt det som det er.

For det er det som må til. Det må seiast som det er. Og det er kjempeskummelt, tru meg. Men når nokon faktisk finn styrken til å gjere det ... då betyr det så mykje for så mange.

Tusen takk, Agnete. Tusen, tusen takk.

Og du kan vere stolt av innsatsen din frå start til slutt i dette, sjølv om Europa ikkje var einige denne gongen. Og vit at vi er mange som er stolte både av og med deg.