I det siste har eg sett veldig mykje overnaturlege ting.
... på TV, altså. Eg har bytta mellom BBC-serien Dr. Who og NBC-serien Heroes.
Førstnevnte handler om The Doctor, den siste gjenlevande Time Lord som reiser rundt i universet i romskipet sitt (The Tardis), som komisk nok ser ut som ei britisk politi-telefonboks frå 1963. Skipet kan reise både i tid og rom, og saman med sin menneskelege kompanjong reiser han rundt i universet for å oppleve historia. Ein treff med andre ord alt frå romvesen til William Shakespeare, og det som verre er.
Heroes handler om ei gruppe personer på kryss og tvers av verda som er ein del av ein ny evolusjon av menneska. Dei har krefter som tankelesing, evna til å flyge eller gjere seg usynleg, telekinese, regenerering o.s.b.
Dessutan er eg midt i House of Night-serien, ein vampyr-serie der framtidige vampyrar ikkje blir bitt, men merka, og må gå på ein vampyrskule fram til dei gjennomgår Forandringa og blir ekte vampyrar. Dei ser akkurat ut som deg og meg, minus ei halvmåneforma tatovering i panna, og brenn ikkje opp i sollyset slik "vanlige" vampyrar gjer.
Eg er mildt sagt midt i ganske fantastiske verder. Og misforstå meg rett; eg veit at dette er fri fantasi. Men det er ikkje få gonger siste veka eg har undra meg litt.
Kva om det ikkje var fantasi?
Vi veks opp i eit land der kristendomen står sterkt. Vi som er døypt, og har vokse opp med gudstenester (nokon fleire enn andre), leirar, konfirmasjon og liknande får stadig høyre historiene i bibelen. Eit av hovudpunkta i religionen vår er jomfrufødsel.
Kven hadde trudd dette i dag? Om forloveden din kom heim og fortalde deg at ho var gravid, og at det var Gud sin son ho bar; hadde du trudd på ho?
No levde dei rett nok i ei anna, kanskje mindre promiskuøs tid. Men prinsippet er det same;
Ein slik påstand er hard å svelje. Det er berre ikkje logisk, det er ikkje rasjonellt.
Så medan eg ser Dr. Who, og Heroes, så kan eg ikkje anna enn tenkje; korleis veit vi at dette ikkje hender? Om vi tillet oss sjølv å legge logikken på hylla ein augeblink, korleis veit vi at det ikkje finns mennesker som kan flyge? Lese tankar? At det ikkje går lys levande romvesen rundt oss i forkledning, eller det svever skip ute i verdensrommet frå andre galaxar.
For la oss innsjå det; vi hadde aldri trudd på det. Somme av oss er så klart overbevist, men dei fleste av oss er for rasjonelle til å tru på slik. Lik julenissen og tannfeen, det kjem eit punkt der eventyr slutter å vere sanning.
For om du kom heim, og sa at du hadde sett eit romskip lande på veg heim frå jobb. Eller om du hevda at du hadde hoppa frå toppen av ein skyskrapar og overlevd fordi du kunne flyge. Eller om du var overbevist om at læraren din er eit romvesen.
Kven hadde trudd deg?
mandag 27. september 2010
torsdag 16. september 2010
Filmtips: Charlie Bartlett
Popularity is a state of mind.
Charlie Bartlett har gjort det til ein kunst å bli utvist. Ivrig på å passe inn å bli likt ender han ofte opp med å gjere seg populær med ulovlige hjelpemiddel. Samstundes slit han med problem på heimebane; ein fråverande far, og ei kraftig medisinert mor som overhodet ikkje ser kva som eigentleg plager sonen.
Etter å ha blitt utvist frå enda ein privatskule, havner han på offentlig ungdomsskule. Her byrjer han som psykolog for sine med-elevar, inkludert utskriving av medikament som han skaffer igjennom sin eigen psykolog. Og som om han ikkje hadde nok problem med rektor frå før, så forelsker han seg i dottera hans.
Charlie Bartlett er herleg kaotisk og morosam, samstundes som den er eigentleg er forferdeleg trist. Livet er ikkje enkelt, anten du er tenåring eller godt vaksen. Anton Yelchin gjer ein kjempejobb som Charlie (spesiellt i scena der han er på audition til eit skodespel), og somme gonger må du berre le høgt. Andre gonger igjen sit du med klump i halsen.
Dette er ein herleg liten film, merkeleg og morosam på same tid. Anbefalast!
Charlie Bartlett har gjort det til ein kunst å bli utvist. Ivrig på å passe inn å bli likt ender han ofte opp med å gjere seg populær med ulovlige hjelpemiddel. Samstundes slit han med problem på heimebane; ein fråverande far, og ei kraftig medisinert mor som overhodet ikkje ser kva som eigentleg plager sonen.
Etter å ha blitt utvist frå enda ein privatskule, havner han på offentlig ungdomsskule. Her byrjer han som psykolog for sine med-elevar, inkludert utskriving av medikament som han skaffer igjennom sin eigen psykolog. Og som om han ikkje hadde nok problem med rektor frå før, så forelsker han seg i dottera hans.
Charlie Bartlett er herleg kaotisk og morosam, samstundes som den er eigentleg er forferdeleg trist. Livet er ikkje enkelt, anten du er tenåring eller godt vaksen. Anton Yelchin gjer ein kjempejobb som Charlie (spesiellt i scena der han er på audition til eit skodespel), og somme gonger må du berre le høgt. Andre gonger igjen sit du med klump i halsen.
Dette er ein herleg liten film, merkeleg og morosam på same tid. Anbefalast!
mandag 30. august 2010
Ny blogg-vår
... eller, strengt tatt haust. Uansett. Det har vore stille her i sommer. Det har eg tenkt å ordne no.
Eg må erre finne ut kva eg skal ordne det med først...
Eg må erre finne ut kva eg skal ordne det med først...
lørdag 14. august 2010
Skade-oppdatering
I tillegg til støttebandasjert kne har eg no denne tå'a på høgre foten:
Korleis, spør du? Eg støtte den på ei av krykkene mine.
Unnskyld meg, skal berre innom nettbutikk og lage t-skjorte med "Queen of stupid" på
Korleis, spør du? Eg støtte den på ei av krykkene mine.
Unnskyld meg, skal berre innom nettbutikk og lage t-skjorte med "Queen of stupid" på
onsdag 11. august 2010
Sjeleven
Ein av dei fyrste tinga vi lærer når vi blir gamle nok til å skjøne dette med romantikk er 'sjelevener'. Den eine personen der ute som er der for deg, han eller ho som skal gi livet ditt meining. Som du har alt til felles med (i alle fall alt som er viktig).
Då eg var om lag 16 år oppdaga eg at sjelevener slett ikkje treng å ha noko med kjærleik å gjere i det heile teke. Du treng ikkje vere forelska i denne personen. Det treng ikkje å vere ein mann, treng ikkje å vere nokon du skal tilbringe resten av livet ditt med. Det kan vere kven som helst. Til og med ein oppdikta figur.
For i mitt tilfelle er det Ally McBeal.
Som kvinner flest har eg fått eit hovud som kan gjere ei fjør til eit heilt hønseri. Alt må igjennomtenkjast minst 34 gonger, helst frå alle tenkjelege (og utenkjelege) vinklar. Og dette er ikkje noko eg har byrja med dei siste åra. Nei nei, slik har det alltid vore.
Vi har jo alle lurt på om ikkje den guten likte oss fordi han kasta viskolær på deg. Eller gått og surra i dagesvis over ein kommentar vi var sikre på var tvetydig, vi visste berre ikkje kva tvetydinga var.
Eg trur dei fleste kvinner kjenner seg att her (og kanskje ein del menn og?). Men då eg var 16 år var eg ganske overbevist om at eg var åleine om sånne tankar. At eg var den einaste som skreiv utallige sider i dagboka mi om den gongen han smile til meg, eller forbanna meg sjølv i månadsvis fordi eg ikkje hadde utnytta det betre då vi var åleine dei fem minutta. Eg trudde, heilt ærleg, at eg var heilt åleine på akkurat det punktet.
Det var då Ally redda meg.
Ally McBeal har alltid vore, er framleis og vil alltid vere den absolutte favorittserien min. Ikkje berre fordi den var morosam, spanade, hjarteknusande og herleg eksentrisk. Men aller mest fordi Ally hadde (frå ein 16-åring sitt synspunkt) akkurat dei same problema som meg.
... neida, eg data ikkje tre menn på ein gong då eg var 16. Ei heller hadde eg for vane å angripe folk på gata. Eller sjå dansande babyar.
Men, eg har til dømes alltid hatt songer i hovudet, lik henne. Ein overaktiv fantasi, der dagdraumane utspeler seg som scener i hovudet (dog utan hallusinasjonar ... enno) Og, kvar gong eg hadde hjartesorg eller var generellt forvirra rundt temaet "menn", så kunne eg skru på TV'en og der var ho. Med "same" problem som meg. Berre ti gonger verre.
Kvar gong ho traff nokon som kunne vere den rette, så fekk eg att trua på kjærleiken (det bør nemnast at eg var 21 før eg traff den fyrste kjærasten min). Var eg lei meg, kom det alltid ein eller annan trist episode som gjorde at eg kunne grine i lag med henne. Det høyrast nok klin tulent ut, at ein TV-serie skal bety så mykje. Men Ally McBeal gjorde det for meg.
Dessutan har eg alltid vore litt ... pussig. Eg snakkar med meg sjølv, har rare små quirks. Tek meg ofte i å nynne eller synge offentleg (dog skjeldan høgt nok til å bli oppdaga). Eg kan høyre ein songtekst og heilt ærleg tru at denne songen er skrive for å fortelje meg noko, eller koble ein kvar song eg høyrer til kva enn eg føler nett no. Eg burde eigentleg hatt min eigen CGI-mann som sneik seg rundt og laga figurar for meg.
Kort sagt; eg er litt rar. Og med tida har eg lært meg å vere stolt av det.
Men det var ikkje så veldig stas då eg var 16. Så då var det godt å ha i alle fall ein person i verda eg kunne kjenne meg att i. Sjølv om ho kom frå sidene i eit manuskript.
Og tenk så glad eg var den dagen Larry tussla inn i livet til Ally. Det tok to replikkar å skjøne at han var drømmemannen hennar. Og dermed drømmemannen min.
... altså, ikkje det at eg går rundt og venter på at figuren Larry Paul skal ringe på døra mi. Pussig, ikkje gal. Det var mannen han representerte eg forelska meg i. Mannen eg visste eg måtte finne ein gong.
Han som såg alle dei rare små quirks'a mine, og elska dei. Som laga snømann på trappa mi som ei "vi sjåast snart"-helsing. Som alltid sa dei rette tinga. Sjølv om dei berre var rette for meg.
Eg var rasande då Robert Downey Jr. fekk sparken. Rasande! Og ikkje på Robert, overhodet ikkje. Eg var sinna på David E. Kelly. Den dagen han skreiv Larry Paul ut av serien for godt, døyde Ally McBeal in mine auge. For det var alt for tydeleg, då han dukka opp bak flyttekassene i den fyrste episoden i sesong fire, at dette var mannen. Han ho skulle gifte seg med. Slutten på endelause timar med 'searching my soul'. Larry Paul var fyrste steg mot slutten på favorittserien min. Og det var heilt greit.
Men då Robert, og Larry, forsvann, forsvann og den perfekte slutten. I mine auge eksisterer sesong fem knapt. For meg slutta serien den dagen Larry vart borte.
Dette byrjer å bli alvorlig lenge sidan. Og sidan då har Ally McBeal dukka opp på TV med ujamne mellomrom. Og ein ting har slått meg kvar gong; ho er framleis sjelevenen min.
Eg kunne skru på ein tilfeldig episode på ein tilfeldig kanal, og uansett hadde ho framleis dei same problema som meg. Eg kunne sette meg ned, nikke igjennkjennande og tenkjer for meg sjølv etterpå at eg ikkje var åleine. Eg delte rett nok skjebne med ein rollefigur i ein TV-serie. Men det var likevel betre enn ingenting.
I det siste har eg kjent meg håplaust singel. Ikkje at eg har jobba så hardt for å gjere noko med det heller, eg har liksom gått litt tom for idear. Men etter to dager med Ally McBeal-episodar (i dag byrja eg på Larry-sesongen) så er det liksom ... greit.
For, same kor innmari ho roter det til, så ordner det seg på eit vis til slutt. Og når det ordner seg for henne, så veit eg at det kjem til å ordne seg for meg.
Ho er jo sjelevenen min.
Då eg var om lag 16 år oppdaga eg at sjelevener slett ikkje treng å ha noko med kjærleik å gjere i det heile teke. Du treng ikkje vere forelska i denne personen. Det treng ikkje å vere ein mann, treng ikkje å vere nokon du skal tilbringe resten av livet ditt med. Det kan vere kven som helst. Til og med ein oppdikta figur.
For i mitt tilfelle er det Ally McBeal.
Som kvinner flest har eg fått eit hovud som kan gjere ei fjør til eit heilt hønseri. Alt må igjennomtenkjast minst 34 gonger, helst frå alle tenkjelege (og utenkjelege) vinklar. Og dette er ikkje noko eg har byrja med dei siste åra. Nei nei, slik har det alltid vore.
Vi har jo alle lurt på om ikkje den guten likte oss fordi han kasta viskolær på deg. Eller gått og surra i dagesvis over ein kommentar vi var sikre på var tvetydig, vi visste berre ikkje kva tvetydinga var.
Eg trur dei fleste kvinner kjenner seg att her (og kanskje ein del menn og?). Men då eg var 16 år var eg ganske overbevist om at eg var åleine om sånne tankar. At eg var den einaste som skreiv utallige sider i dagboka mi om den gongen han smile til meg, eller forbanna meg sjølv i månadsvis fordi eg ikkje hadde utnytta det betre då vi var åleine dei fem minutta. Eg trudde, heilt ærleg, at eg var heilt åleine på akkurat det punktet.
Det var då Ally redda meg.
Ally McBeal har alltid vore, er framleis og vil alltid vere den absolutte favorittserien min. Ikkje berre fordi den var morosam, spanade, hjarteknusande og herleg eksentrisk. Men aller mest fordi Ally hadde (frå ein 16-åring sitt synspunkt) akkurat dei same problema som meg.
... neida, eg data ikkje tre menn på ein gong då eg var 16. Ei heller hadde eg for vane å angripe folk på gata. Eller sjå dansande babyar.
Men, eg har til dømes alltid hatt songer i hovudet, lik henne. Ein overaktiv fantasi, der dagdraumane utspeler seg som scener i hovudet (dog utan hallusinasjonar ... enno) Og, kvar gong eg hadde hjartesorg eller var generellt forvirra rundt temaet "menn", så kunne eg skru på TV'en og der var ho. Med "same" problem som meg. Berre ti gonger verre.
Kvar gong ho traff nokon som kunne vere den rette, så fekk eg att trua på kjærleiken (det bør nemnast at eg var 21 før eg traff den fyrste kjærasten min). Var eg lei meg, kom det alltid ein eller annan trist episode som gjorde at eg kunne grine i lag med henne. Det høyrast nok klin tulent ut, at ein TV-serie skal bety så mykje. Men Ally McBeal gjorde det for meg.
Dessutan har eg alltid vore litt ... pussig. Eg snakkar med meg sjølv, har rare små quirks. Tek meg ofte i å nynne eller synge offentleg (dog skjeldan høgt nok til å bli oppdaga). Eg kan høyre ein songtekst og heilt ærleg tru at denne songen er skrive for å fortelje meg noko, eller koble ein kvar song eg høyrer til kva enn eg føler nett no. Eg burde eigentleg hatt min eigen CGI-mann som sneik seg rundt og laga figurar for meg.
Kort sagt; eg er litt rar. Og med tida har eg lært meg å vere stolt av det.
Men det var ikkje så veldig stas då eg var 16. Så då var det godt å ha i alle fall ein person i verda eg kunne kjenne meg att i. Sjølv om ho kom frå sidene i eit manuskript.
Og tenk så glad eg var den dagen Larry tussla inn i livet til Ally. Det tok to replikkar å skjøne at han var drømmemannen hennar. Og dermed drømmemannen min.
... altså, ikkje det at eg går rundt og venter på at figuren Larry Paul skal ringe på døra mi. Pussig, ikkje gal. Det var mannen han representerte eg forelska meg i. Mannen eg visste eg måtte finne ein gong.
Han som såg alle dei rare små quirks'a mine, og elska dei. Som laga snømann på trappa mi som ei "vi sjåast snart"-helsing. Som alltid sa dei rette tinga. Sjølv om dei berre var rette for meg.
Eg var rasande då Robert Downey Jr. fekk sparken. Rasande! Og ikkje på Robert, overhodet ikkje. Eg var sinna på David E. Kelly. Den dagen han skreiv Larry Paul ut av serien for godt, døyde Ally McBeal in mine auge. For det var alt for tydeleg, då han dukka opp bak flyttekassene i den fyrste episoden i sesong fire, at dette var mannen. Han ho skulle gifte seg med. Slutten på endelause timar med 'searching my soul'. Larry Paul var fyrste steg mot slutten på favorittserien min. Og det var heilt greit.
Men då Robert, og Larry, forsvann, forsvann og den perfekte slutten. I mine auge eksisterer sesong fem knapt. For meg slutta serien den dagen Larry vart borte.
Dette byrjer å bli alvorlig lenge sidan. Og sidan då har Ally McBeal dukka opp på TV med ujamne mellomrom. Og ein ting har slått meg kvar gong; ho er framleis sjelevenen min.
Eg kunne skru på ein tilfeldig episode på ein tilfeldig kanal, og uansett hadde ho framleis dei same problema som meg. Eg kunne sette meg ned, nikke igjennkjennande og tenkjer for meg sjølv etterpå at eg ikkje var åleine. Eg delte rett nok skjebne med ein rollefigur i ein TV-serie. Men det var likevel betre enn ingenting.
I det siste har eg kjent meg håplaust singel. Ikkje at eg har jobba så hardt for å gjere noko med det heller, eg har liksom gått litt tom for idear. Men etter to dager med Ally McBeal-episodar (i dag byrja eg på Larry-sesongen) så er det liksom ... greit.
For, same kor innmari ho roter det til, så ordner det seg på eit vis til slutt. Og når det ordner seg for henne, så veit eg at det kjem til å ordne seg for meg.
Ho er jo sjelevenen min.
Ein gong må jo vere den fyrste
Eg er ikkje av typen som skader seg så veldig ofte. Altså, det var den gongen eg braut handa på barneskulen (omtrent tre cm frå handleddet, så litt flaks hadde eg trass alt). Og så var det blindtarmen då eg var om lag sju år. Men det var jo strengt tatt ikkje mi eiga skuld.
... ja, og så den gongen eg fekk det for meg at eg skulle bygge hytte av den gamle le-veggen pappa hadde rive ned. Eg var litt lita, den var litt tung, og heldigvis stod eg slik at da den ramla fekk eg berre eit 10 cm langt sår på baksida av leggen (rusten spiker, usjafysj). Og då var eg jo så lita at eg ikkje visste betre (arret har eg enno).
Eg har rett nok nokre bisarre småskader på rullebladet; eg skar meg på eit dørslag for nokre veker sidan, eg har klemra ledded på ventre peikefinger i ei klokkereim som ikkje var mi eiga og eg har ein stein innekapsla rett ved sidan av høgre øyre frå då eg tryna som 4-åring.
Men, no trur eg eg har teke den berømte kaka;
I ein alder av 27 år har eg fått senebetennelse for fyrste gong i mitt liv. Noko som seier meir om kor lite fysisk aktivitet eg har vore i, enn kor god fysisk form eg er i.
Uansett, eg har ikkje fått det av store, fysiske utfoldingar. Neida. Det ville vere for enkelt.
Mandag forrige veke stanga eg kneet i eit bord. Greit nok, sånt er vondt men går over. Tysdag gjekk eg på Fjellstua i Ålesund i lag med ei vennine. 418 trappetrinn, ein veg.
... altså, det hjalp nok ikkje på kneet. Men herregud; om eg skulle sitje i ro kvar gong eg slo kne/albue i ei eller anna, hadde eg ikkje kome meg ut av sofaen.
Etter overnevte 418 trappetrinn (x2) gjekk vi på Egon. Der eg greidde å slå same kne i eit nytt bord. Greit nok; vondt, men går over. Og eg merka ikkje så mykje, litt smerte men ikkje meir enn at eg ikkje tenkte videre over det.
Laurdag var eg ein smule verre. Søndag og, men det gjekk over søndag kveld (det eg gløymte i farta var at eg tok ibux grunna ei himla hovudpine).
Så då eg vakna mandag var eg heilt fin. I to timer. Då byrja det å verke. Mandag kveld sat eg på sofaen heile kvelden med to puter og kald klut. Tysdag morgon var kneet dobbelt så stort. Og tysdag kveld måtte eg til med ispose.
I dag var eg hjå legen, som sendte meg heim med betennelsesdempande piller og ordre om støttebandasje, krykker, joggesko (inne og ute), kvile men litt belastning (belast til "oh" men ikkje til "au"). Og beskjed om at dersom det ikkje var over innan slutten på neste veke så måtte eg kome att og få fysioterapeut til å sjå på det. Kanskje til og med røntgen.
... ok, så langt går det ikkje. Dette går over det. Altså, det var det eg tenkte forrige tysdag, men no har eg medisin og alt. Så dette går over det.
Men frå to ublide møte med to ulike bord, og til fysioterapeut og røntgenbilete?
Det må då vere ein slags form for rekord?
... ja, og så den gongen eg fekk det for meg at eg skulle bygge hytte av den gamle le-veggen pappa hadde rive ned. Eg var litt lita, den var litt tung, og heldigvis stod eg slik at da den ramla fekk eg berre eit 10 cm langt sår på baksida av leggen (rusten spiker, usjafysj). Og då var eg jo så lita at eg ikkje visste betre (arret har eg enno).
Eg har rett nok nokre bisarre småskader på rullebladet; eg skar meg på eit dørslag for nokre veker sidan, eg har klemra ledded på ventre peikefinger i ei klokkereim som ikkje var mi eiga og eg har ein stein innekapsla rett ved sidan av høgre øyre frå då eg tryna som 4-åring.
Men, no trur eg eg har teke den berømte kaka;
I ein alder av 27 år har eg fått senebetennelse for fyrste gong i mitt liv. Noko som seier meir om kor lite fysisk aktivitet eg har vore i, enn kor god fysisk form eg er i.
Uansett, eg har ikkje fått det av store, fysiske utfoldingar. Neida. Det ville vere for enkelt.
Mandag forrige veke stanga eg kneet i eit bord. Greit nok, sånt er vondt men går over. Tysdag gjekk eg på Fjellstua i Ålesund i lag med ei vennine. 418 trappetrinn, ein veg.
... altså, det hjalp nok ikkje på kneet. Men herregud; om eg skulle sitje i ro kvar gong eg slo kne/albue i ei eller anna, hadde eg ikkje kome meg ut av sofaen.
Etter overnevte 418 trappetrinn (x2) gjekk vi på Egon. Der eg greidde å slå same kne i eit nytt bord. Greit nok; vondt, men går over. Og eg merka ikkje så mykje, litt smerte men ikkje meir enn at eg ikkje tenkte videre over det.
Laurdag var eg ein smule verre. Søndag og, men det gjekk over søndag kveld (det eg gløymte i farta var at eg tok ibux grunna ei himla hovudpine).
Så då eg vakna mandag var eg heilt fin. I to timer. Då byrja det å verke. Mandag kveld sat eg på sofaen heile kvelden med to puter og kald klut. Tysdag morgon var kneet dobbelt så stort. Og tysdag kveld måtte eg til med ispose.
I dag var eg hjå legen, som sendte meg heim med betennelsesdempande piller og ordre om støttebandasje, krykker, joggesko (inne og ute), kvile men litt belastning (belast til "oh" men ikkje til "au"). Og beskjed om at dersom det ikkje var over innan slutten på neste veke så måtte eg kome att og få fysioterapeut til å sjå på det. Kanskje til og med røntgen.
... ok, så langt går det ikkje. Dette går over det. Altså, det var det eg tenkte forrige tysdag, men no har eg medisin og alt. Så dette går over det.
Men frå to ublide møte med to ulike bord, og til fysioterapeut og røntgenbilete?
Det må då vere ein slags form for rekord?
søndag 1. august 2010
Grinefilm
Inspirert av denne artikkelen; eit knippe grinefilmer.
Eg tykkjer grinefilmer er litt greit, av og til. Det er liksom godt å få gråte skikkelig, ein kjenner seg jo betre etterpå.
Det bør takast med i betraktninga at eg grin for den minste lille ting. Og eg må nesten fortelje kvifor dei får meg til å grine, så om du ikkje vil ha slutten på nokon av dei øydelagt så bør du kanskje styre unna.
Bridge to Terabithia
Uff ... denne overraska meg. At Leslie døyr kom heilt ut av ingenting, og det var så vondt. Eg såg den heldigvis åleine fyrste gongen, for eg hiksta meg igjennom siste halvtimen. Heilt forferdelig.
Sense and Sensibility
Erm, altså. Ja. Slutten på denne, når Edward dukker opp att, og ikkje har gifta seg med Lucy likevel. Og Elinor berre knekk saman. Og når Marianne, Margareth og mora står ute, og Margareth klatrer opp i hytta si for å sjå kva som skjer. I den augeblinken ho seier "He's sitting next to her... He's kneeling down!". Då knekk eg saman. Aner ikkje kvifor. Men det hender kvar gong.
Eg har fresten aldri grine så mykje av ei bok som eg gjorde når eg las Sense&Sensibility. Bortsettfrå kanskje Deathly Hallows
Life is beautiful
Fine fine fine fæle fæle filmen! Denne er så fantastisk god i seg sjølv. Men HERREGUD som eg grin på slutten! Denne vil eg ikkje øydelegge for folk ein gong, men hvis du ser denne og ikkje bryt saman av måten den slutter på, så hadde eg bestillt legetime pronto. For då er det noko seriøst gale med deg!
Courage under fire
Dette er ikkje sånn stortute-film, akkurat. Men det er sånn "klump-i-halsen-heile-filmen"-film.
Sweet November
Eg hater denne filmen. HATER. Fine filmer skal ikkje slutten sånn. Eg stortuter på slutten, og kjefter og smell på dei som har laga den. DUMME filmen!
Anna and the King
Kjempegrinefilm! Folk som ikkje får kvarandre på slutten er genrellt noko tull, men det som gjer denne ekstra gale er at du veit at det ikkje er nokon måte det kan ordne seg på heller. To personar som verkeleg er så umåteleg forelska, men som ikkje kan få kvarandre fordi absolutt alt står i vegen. Hulk!
Atonement
Denne bør vere sjølvforklarande. Har du ikkje sett den; sjå den. Ta med Kleenex. MYKJE Kleenex.
Just like heaven
Denne filmen går inn for at du skal grine, og bruker alle hjelpemiddel. Og det skal som kjent ikkje så mykje til hjå meg. Snfs, hulk, snufs.
Hamlet
Det må vere Kenneth Branagh-versjonen, for meg. Eg elsker måten han speler Shakespeare på. At Hamlet får deg til å grine er vel akkurat slik William ville ha det. Kan jo ikkje skuffe mannen, heller.
Sliding Doors
Denne filmen er, i mangel på betre norsk ord, innmari sneaky. Den kunne blitt ein sånn Sweet November/City of Angels-film, men den lurer seg unna i siste augeblink.
... ikkje at det hindrer meg å grine så eg rister når Helen blir påkøyrt og døyr.
Og sist men ikkje minst, og dette er FLAUT men;
Free Willy
Ja. Denne får meg til å grine. Og eg veit AKKURAT kvifor; eg hater tanken på å måtte gi slepp på kjæledyret sitt, anten det er ein hund som må avlivast eller ein spekkhoggar som skal setjast fri. Eg hater det. Eg hugser framleis med gru kor knust hjartet mitt var då den fyrste katten vår døydde. Det er den verste kjensla i verda. Og den kjem att kvar gong ungar (eller vaksne) på film må ta farvel med eit dyr dei er glad i. Så ja. Spekkhogger over steinrøys og ut i havet = Linn stortuter.
Sånn er det berre.
Eg tykkjer grinefilmer er litt greit, av og til. Det er liksom godt å få gråte skikkelig, ein kjenner seg jo betre etterpå.
Det bør takast med i betraktninga at eg grin for den minste lille ting. Og eg må nesten fortelje kvifor dei får meg til å grine, så om du ikkje vil ha slutten på nokon av dei øydelagt så bør du kanskje styre unna.
Bridge to Terabithia
Uff ... denne overraska meg. At Leslie døyr kom heilt ut av ingenting, og det var så vondt. Eg såg den heldigvis åleine fyrste gongen, for eg hiksta meg igjennom siste halvtimen. Heilt forferdelig.
Sense and Sensibility
Erm, altså. Ja. Slutten på denne, når Edward dukker opp att, og ikkje har gifta seg med Lucy likevel. Og Elinor berre knekk saman. Og når Marianne, Margareth og mora står ute, og Margareth klatrer opp i hytta si for å sjå kva som skjer. I den augeblinken ho seier "He's sitting next to her... He's kneeling down!". Då knekk eg saman. Aner ikkje kvifor. Men det hender kvar gong.
Eg har fresten aldri grine så mykje av ei bok som eg gjorde når eg las Sense&Sensibility. Bortsettfrå kanskje Deathly Hallows
Life is beautiful
Fine fine fine fæle fæle filmen! Denne er så fantastisk god i seg sjølv. Men HERREGUD som eg grin på slutten! Denne vil eg ikkje øydelegge for folk ein gong, men hvis du ser denne og ikkje bryt saman av måten den slutter på, så hadde eg bestillt legetime pronto. For då er det noko seriøst gale med deg!
Courage under fire
Dette er ikkje sånn stortute-film, akkurat. Men det er sånn "klump-i-halsen-heile-filmen"-film.
Sweet November
Eg hater denne filmen. HATER. Fine filmer skal ikkje slutten sånn. Eg stortuter på slutten, og kjefter og smell på dei som har laga den. DUMME filmen!
Anna and the King
Kjempegrinefilm! Folk som ikkje får kvarandre på slutten er genrellt noko tull, men det som gjer denne ekstra gale er at du veit at det ikkje er nokon måte det kan ordne seg på heller. To personar som verkeleg er så umåteleg forelska, men som ikkje kan få kvarandre fordi absolutt alt står i vegen. Hulk!
Atonement
Denne bør vere sjølvforklarande. Har du ikkje sett den; sjå den. Ta med Kleenex. MYKJE Kleenex.
Just like heaven
Denne filmen går inn for at du skal grine, og bruker alle hjelpemiddel. Og det skal som kjent ikkje så mykje til hjå meg. Snfs, hulk, snufs.
Hamlet
Det må vere Kenneth Branagh-versjonen, for meg. Eg elsker måten han speler Shakespeare på. At Hamlet får deg til å grine er vel akkurat slik William ville ha det. Kan jo ikkje skuffe mannen, heller.
Sliding Doors
Denne filmen er, i mangel på betre norsk ord, innmari sneaky. Den kunne blitt ein sånn Sweet November/City of Angels-film, men den lurer seg unna i siste augeblink.
... ikkje at det hindrer meg å grine så eg rister når Helen blir påkøyrt og døyr.
Og sist men ikkje minst, og dette er FLAUT men;
Free Willy
Ja. Denne får meg til å grine. Og eg veit AKKURAT kvifor; eg hater tanken på å måtte gi slepp på kjæledyret sitt, anten det er ein hund som må avlivast eller ein spekkhoggar som skal setjast fri. Eg hater det. Eg hugser framleis med gru kor knust hjartet mitt var då den fyrste katten vår døydde. Det er den verste kjensla i verda. Og den kjem att kvar gong ungar (eller vaksne) på film må ta farvel med eit dyr dei er glad i. Så ja. Spekkhogger over steinrøys og ut i havet = Linn stortuter.
Sånn er det berre.
lørdag 31. juli 2010
onsdag 28. juli 2010
Ikkje-filmtips
Med nyskaffa DVD i går (som attpåtil byrja på -f) måtte eg ommøblere litt i DVD-stativet. Og då slo det meg; kanskje det er på tide å nemne nokre filmer ein ikkje bør sjå?
No er det så klart med film som med mannfolk, fotballag, brus osb; kvar sin smak. Men det står nokre filmer i samlinga mi som nok aldri kjem til å bli spelt igjen;
Envy
Tim og Nick er bestekompisar, naboar og kollegaer. Men vennskapet blir sett kraftig på prøve når Nick (Black) blir rik på oppfinninga si Vapoorizer, ein spray som bokstavelig talt får hundebæsj til å forsvinne. Etter kvart som formua til Nick veks, blir Tim berre grønere og grønere av sjalusi.
Kombinasjonen komedie, Ben Stiller og Jack Black kan umogeleg slå feil, ikkje sant? Envy er unntaket som bekrefter regelen.
Ikkje det, Envy freister å vere morosam. Litt for hardt, til tider. Og den feiler, gong på gong. Den blir faktisk litt flau. Og er ikkje verdt tida di.
A guide to recognizing your saints
Forfatteren Dito vender tilbake til nabolaget han vaks opp i etter 15 år, fordi faren hans har blitt sjuk. Vi blir teke med tilbake til ungdomstida hans i glimt, og får historia om kvifor han til slutt rømte frå livet der. Men er det for seint å kome heim?
Huff ... eg mista interessa fire gonger i løpet av det fyrste kvarteret. Denne er umåtelig keisam og langdryg. Og klaustrofobisk. Og trist. Har eg nemt keisam? Og klaustrofobisk?
Den kunne vore interessant. Ein sånn film du berre må sjå korleis det går i til slutt. Men det er den ikkje. I staden tek du deg i å sjå på klokka, ramle ut av historia utan å føle du har gått glipp av noko når du ramler inn att, eller bli meir interessert i Twitter enn det som foregår på skjermen.
Denne kunne vore god. Det er den ikkje.
Dr. T and the women
Dr. T (Richard Gere) er omringa av kvinner. Ikkje så rart kanskje, når han er gynekolog. Heime har han ei lesbisk datter som skal gifte seg (med ein mann), ei datter som ser konspirasjoner alle stader, ei kone som er i ferd med å få nervøst samanbrudd og ei svigersøster som roter seg borti alt. Livet er mildt sagt komplisert.
Denne har potensiale til å vere morosam og søt. Eller i alle fall litt interessant. Den er ikkje det. Ikkje i det heile teke. Ikkje litt ein gong. Du får rett nok fysisk vondt av situasjonen til kona hans, Kate, men du får og fysisk vondt av kor dårleg filmen er. Og før du veit ordet av det er den slutt. Og sjølv om eg forstod kor dei ville med slutten, så funker den overhodet ikkje.
Nei, nei og atter nei. Ikkje ein gong for Richard Gere.
Friends with money
Fire venniner. Tre gifte og rike, den fjerde (Olivia) tidlegare lærar og no hushjelp. Ekteskap i ulike stadier av 'lukkeleg' og problem problem problem.
Stort meir konstruktivt kan eg ikkje seie om plottet i denne filmen. Den freister nok å skildre korleis det er å vere "fattig" mellom rike, men ja ... nei. Dette går berre ikkje. Ikkje skjøner du historia, ikkje er den spanande, ikkje treff den deg på nokon måte. Det blir berre keisamt.
The 13th warrior
Ein araber fyljer med ei gjeng vikingar på tokt for å øydelegge Wendol. Filmen er basert på boka "Eaters of the dead", og har mellom anna Antonio Banderas i hovudrolla og vår eigen Dennis Storhøi som "sidekick".
Eg trudde ærleg talt ikkje at det var mogeleg at ein film med så spanande tema kunne vere så (for å bruke eit sunnmørsuttryk) dørgande kjedli! Eg brukte heile filmen på å studere engelsken til Dennis Storhøi og lure på kva for ei scene det var han nesten drukna under.
Liker du gudar og mytologi og moster og di greian der er det mist 20 filmer som kjem før denne på lista. Kanskje til og med fleire enn det.
Dette er filmer eg aldri skal sjå igjen (i alle fall ikkje frivillig). Det finnast sikkert nokon som liker desse og. Men huff. Nei. Berre. Huff
No er det så klart med film som med mannfolk, fotballag, brus osb; kvar sin smak. Men det står nokre filmer i samlinga mi som nok aldri kjem til å bli spelt igjen;
Envy
Tim og Nick er bestekompisar, naboar og kollegaer. Men vennskapet blir sett kraftig på prøve når Nick (Black) blir rik på oppfinninga si Vapoorizer, ein spray som bokstavelig talt får hundebæsj til å forsvinne. Etter kvart som formua til Nick veks, blir Tim berre grønere og grønere av sjalusi.
Kombinasjonen komedie, Ben Stiller og Jack Black kan umogeleg slå feil, ikkje sant? Envy er unntaket som bekrefter regelen.
Ikkje det, Envy freister å vere morosam. Litt for hardt, til tider. Og den feiler, gong på gong. Den blir faktisk litt flau. Og er ikkje verdt tida di.
A guide to recognizing your saints
Forfatteren Dito vender tilbake til nabolaget han vaks opp i etter 15 år, fordi faren hans har blitt sjuk. Vi blir teke med tilbake til ungdomstida hans i glimt, og får historia om kvifor han til slutt rømte frå livet der. Men er det for seint å kome heim?
Huff ... eg mista interessa fire gonger i løpet av det fyrste kvarteret. Denne er umåtelig keisam og langdryg. Og klaustrofobisk. Og trist. Har eg nemt keisam? Og klaustrofobisk?
Den kunne vore interessant. Ein sånn film du berre må sjå korleis det går i til slutt. Men det er den ikkje. I staden tek du deg i å sjå på klokka, ramle ut av historia utan å føle du har gått glipp av noko når du ramler inn att, eller bli meir interessert i Twitter enn det som foregår på skjermen.
Denne kunne vore god. Det er den ikkje.
Dr. T and the women
Dr. T (Richard Gere) er omringa av kvinner. Ikkje så rart kanskje, når han er gynekolog. Heime har han ei lesbisk datter som skal gifte seg (med ein mann), ei datter som ser konspirasjoner alle stader, ei kone som er i ferd med å få nervøst samanbrudd og ei svigersøster som roter seg borti alt. Livet er mildt sagt komplisert.
Denne har potensiale til å vere morosam og søt. Eller i alle fall litt interessant. Den er ikkje det. Ikkje i det heile teke. Ikkje litt ein gong. Du får rett nok fysisk vondt av situasjonen til kona hans, Kate, men du får og fysisk vondt av kor dårleg filmen er. Og før du veit ordet av det er den slutt. Og sjølv om eg forstod kor dei ville med slutten, så funker den overhodet ikkje.
Nei, nei og atter nei. Ikkje ein gong for Richard Gere.
Friends with money
Fire venniner. Tre gifte og rike, den fjerde (Olivia) tidlegare lærar og no hushjelp. Ekteskap i ulike stadier av 'lukkeleg' og problem problem problem.
Stort meir konstruktivt kan eg ikkje seie om plottet i denne filmen. Den freister nok å skildre korleis det er å vere "fattig" mellom rike, men ja ... nei. Dette går berre ikkje. Ikkje skjøner du historia, ikkje er den spanande, ikkje treff den deg på nokon måte. Det blir berre keisamt.
The 13th warrior
Ein araber fyljer med ei gjeng vikingar på tokt for å øydelegge Wendol. Filmen er basert på boka "Eaters of the dead", og har mellom anna Antonio Banderas i hovudrolla og vår eigen Dennis Storhøi som "sidekick".
Eg trudde ærleg talt ikkje at det var mogeleg at ein film med så spanande tema kunne vere så (for å bruke eit sunnmørsuttryk) dørgande kjedli! Eg brukte heile filmen på å studere engelsken til Dennis Storhøi og lure på kva for ei scene det var han nesten drukna under.
Liker du gudar og mytologi og moster og di greian der er det mist 20 filmer som kjem før denne på lista. Kanskje til og med fleire enn det.
Dette er filmer eg aldri skal sjå igjen (i alle fall ikkje frivillig). Det finnast sikkert nokon som liker desse og. Men huff. Nei. Berre. Huff
Filmtips: Fur: An imaginary portrait of Diane Arbus
Nokre filmer kan ein anbefale fordi ein veit akkurat kva ein likte med dei. Den var morosam (Dogma), eller søt (You stupid man), eller spanande (Shutter Island), eller kanskje historia hadde ein eller annan genial vri du aldri såg kome (Secret Window).
Som regel kan du setje fingeren på eit eller anna, eller kanskje opptil fleire ting som var heilt fantastiske med nett den filmen.
Andre gonger veit du verkeleg ikkje kva du skal seie. Og på ein bra måte.
Der har du Fur.
... altså, eg har snakka sidan eg var forholdsvis lita. Mykje. Og heile tida. Og no veit eg ikkje kva eg skal seie. Det burde vere attest nok.
Som regel kan du setje fingeren på eit eller anna, eller kanskje opptil fleire ting som var heilt fantastiske med nett den filmen.
Andre gonger veit du verkeleg ikkje kva du skal seie. Og på ein bra måte.
Der har du Fur.
... altså, eg har snakka sidan eg var forholdsvis lita. Mykje. Og heile tida. Og no veit eg ikkje kva eg skal seie. Det burde vere attest nok.
mandag 26. juli 2010
Fine fine FINE albumet!
Om du ikkje på eit eller anna vis (Spotify, Wimp, iTunes, butikk, you name it) har skaffa deg Melissa Horn sin Säg ingenting til mig, er det på tide at du gjer det med ein einaste gong.
Ja, eg meiner no. Husj, avgårde med deg!
tirsdag 20. juli 2010
Elementært
Har bestemt meg for å blogge. Har overhodet ingenting å blogge om. Så dette kan bli spanande.
... eller, jo. Eg kan jo blogge om Sherlock Holmes.
Eg er om lag halvvegs i boka The adventures of Sherlock Holmes. Joda, eg les dei på engelsk. Eg les ikkje engelske bøker på norsk, så langt det let seg gjere. Eg vil liksom ha orda til forfatteren akkurat slik han eller ho skreiv dei.
Men det er ei anna historie. Dette skulle handle om Sherlock Holmes.
Eg aner ikkje kvifor eg ikkje har lese Sherlock Holmes-bøkene før. Eg veit eg har tenkt tanken mange gonger, men det har berre blitt med det. Vanligvis kaster eg meg over alt eg kan kome over av engelsk krim, gammalt som nytt. Men Sherlock og eg har liksom aldri møttast. Før no.
... og greit. Eg kan jo ikkje stikke under ein stol at Guy Ritchie og Robert Downey Jr har ein smule med det å gjere. Men ikkje berre fordi den eine er eit geni og den andre er eit megasexy geni (det med megasexy er jo berre ein bonus). Filmen var mitt fyrste skikkelige møte med Sherlock. Og eg vart ikkje skuffa.
Og når eg finn noko eg liker så berre MÅ eg lese bøkene. For filmane lev som kjent aldri opp til papirversjonane. Og når Susan (kona til Robert Downey Jr) oppfordra oss til å lese bøkene for å leite ette filmreplikkane så var eigentleg skaden skjedd. Då måtte eg lese dei.
Eg veit ikkje heilt kva eg forventa då eg byrja på A study in Scarlet, men det blei klart etter om lag to sider at eg ikkje kom til å bli skuffa. Det har vore mykje snakk om "reinventing Sherlock Holmes" i samband med filmen, men eg må ærleg innrømme at eg ikkje ser heilt kvifor. Den er rett nok ganske ulik dei gamle TV-seriane og tidlegare filmane, Sherlock er meir... hands on, i mangel på eit betre norsk ord. Men, om du les bøkene kjem du ikkje langt før du oppdager at Guy Ritchie sin versjon slett ikkje er så ulik bok-versjonen som ein skulle tru.
Kamp-scenene er kanskje det som er mest "kontroversielt" med den "nye" Sherlock Holmes. Altså, sitat Watson, når han lister opp Sherlock sine kunnskapar;
Is an excellent singlestick player, boxer and swordsman.
Singlestick er (sitat wikipedia); "also known as cudgels, refers to both a martial art that uses a wooden stick as well as the weapon used in the art." Som vist på denne videoen. Så då tenkjer eg vi kan frikjenne opningssekvensen av filmen.
Og i kapittel 2 av The Sign of the Four snakkar han med ein proff-bokser han har boksa mot for nokre veker sidan. Og denne boksaren meiner at Sherlock kunne blitt proff sjølv, om han ikkje hadde kasta seg bort på detektiv-arbeid. Så då var denne scena grei.
(elsker forøvrig den sangen)
Nei, berre fordi ingen andre har tenkt tanken at Sherlock kan vere både barsk og brainy så tyder ikkje det at dei har dikta opp ein heilt ny versjon i denne filmen. Dessutan er det nok av action-sekvensar i bøkene.
Og eg elsker dei verkeleg! Ikkje er dei så kompliserte at eg blir heilt oppgitt, men ikkje så enkle å løyse at eg blir kjempeskuffa heller (seriøst, les aldri "On the street where you live" av Mary Higgins Clark). Underhaldande, spanande, morosame og eg simpelten ELSKER engelsken dei er skrive på. Sjølv om Sir Arthur Conan Doyle har eit overforbruk av ordet 'ejaculated'.
Dessutan er Sherlock Grissom anno 1878. Eller, Grissom er Sherlock anno 2004. Det er jo strengt tatt CSI-arbeid han driv med. Han har berre ikkje så kule hjelpemiddel. Og, om du skulle vere forvirra midtvegs i boka/historia, så er alt verkeleg 'elementært' når du får det forklart. Og så kjenner du deg himla kry når du skjøner at du har byrja å tenkje litt som Mr. Holmes.
Boktips? Ja, eg vil absolutt seie at desse er boktips. Utan at eg kan gå god for dei på norsk. Men dei er ikkje så tunge på engelsk heller. Og då får du det herlige herlige språket. Som;
- It is a capital mistake to theorise before one has data. Insensibly one begins to twist facts to suit theories, instead of theories to suit facts.
(den replikken er for så vidt og med i filmen, og ein av seks eg har funne hittil)
Sherlock er absolutt selskap eg kan anbefale dei fleste, no når haustmørket kjem krypande ganske snart.
... eller, jo. Eg kan jo blogge om Sherlock Holmes.
Eg er om lag halvvegs i boka The adventures of Sherlock Holmes. Joda, eg les dei på engelsk. Eg les ikkje engelske bøker på norsk, så langt det let seg gjere. Eg vil liksom ha orda til forfatteren akkurat slik han eller ho skreiv dei.
Men det er ei anna historie. Dette skulle handle om Sherlock Holmes.
Eg aner ikkje kvifor eg ikkje har lese Sherlock Holmes-bøkene før. Eg veit eg har tenkt tanken mange gonger, men det har berre blitt med det. Vanligvis kaster eg meg over alt eg kan kome over av engelsk krim, gammalt som nytt. Men Sherlock og eg har liksom aldri møttast. Før no.
... og greit. Eg kan jo ikkje stikke under ein stol at Guy Ritchie og Robert Downey Jr har ein smule med det å gjere. Men ikkje berre fordi den eine er eit geni og den andre er eit megasexy geni (det med megasexy er jo berre ein bonus). Filmen var mitt fyrste skikkelige møte med Sherlock. Og eg vart ikkje skuffa.
Og når eg finn noko eg liker så berre MÅ eg lese bøkene. For filmane lev som kjent aldri opp til papirversjonane. Og når Susan (kona til Robert Downey Jr) oppfordra oss til å lese bøkene for å leite ette filmreplikkane så var eigentleg skaden skjedd. Då måtte eg lese dei.
Eg veit ikkje heilt kva eg forventa då eg byrja på A study in Scarlet, men det blei klart etter om lag to sider at eg ikkje kom til å bli skuffa. Det har vore mykje snakk om "reinventing Sherlock Holmes" i samband med filmen, men eg må ærleg innrømme at eg ikkje ser heilt kvifor. Den er rett nok ganske ulik dei gamle TV-seriane og tidlegare filmane, Sherlock er meir... hands on, i mangel på eit betre norsk ord. Men, om du les bøkene kjem du ikkje langt før du oppdager at Guy Ritchie sin versjon slett ikkje er så ulik bok-versjonen som ein skulle tru.
Kamp-scenene er kanskje det som er mest "kontroversielt" med den "nye" Sherlock Holmes. Altså, sitat Watson, når han lister opp Sherlock sine kunnskapar;
Is an excellent singlestick player, boxer and swordsman.
Singlestick er (sitat wikipedia); "also known as cudgels, refers to both a martial art that uses a wooden stick as well as the weapon used in the art." Som vist på denne videoen. Så då tenkjer eg vi kan frikjenne opningssekvensen av filmen.
Og i kapittel 2 av The Sign of the Four snakkar han med ein proff-bokser han har boksa mot for nokre veker sidan. Og denne boksaren meiner at Sherlock kunne blitt proff sjølv, om han ikkje hadde kasta seg bort på detektiv-arbeid. Så då var denne scena grei.
(elsker forøvrig den sangen)
Nei, berre fordi ingen andre har tenkt tanken at Sherlock kan vere både barsk og brainy så tyder ikkje det at dei har dikta opp ein heilt ny versjon i denne filmen. Dessutan er det nok av action-sekvensar i bøkene.
Og eg elsker dei verkeleg! Ikkje er dei så kompliserte at eg blir heilt oppgitt, men ikkje så enkle å løyse at eg blir kjempeskuffa heller (seriøst, les aldri "On the street where you live" av Mary Higgins Clark). Underhaldande, spanande, morosame og eg simpelten ELSKER engelsken dei er skrive på. Sjølv om Sir Arthur Conan Doyle har eit overforbruk av ordet 'ejaculated'.
Dessutan er Sherlock Grissom anno 1878. Eller, Grissom er Sherlock anno 2004. Det er jo strengt tatt CSI-arbeid han driv med. Han har berre ikkje så kule hjelpemiddel. Og, om du skulle vere forvirra midtvegs i boka/historia, så er alt verkeleg 'elementært' når du får det forklart. Og så kjenner du deg himla kry når du skjøner at du har byrja å tenkje litt som Mr. Holmes.
Boktips? Ja, eg vil absolutt seie at desse er boktips. Utan at eg kan gå god for dei på norsk. Men dei er ikkje så tunge på engelsk heller. Og då får du det herlige herlige språket. Som;
- It is a capital mistake to theorise before one has data. Insensibly one begins to twist facts to suit theories, instead of theories to suit facts.
(den replikken er for så vidt og med i filmen, og ein av seks eg har funne hittil)
Sherlock er absolutt selskap eg kan anbefale dei fleste, no når haustmørket kjem krypande ganske snart.
onsdag 14. juli 2010
Lazy days
Det har vore stille her i det siste. Og det er fordi det har vore stille her [slår ut med armane] i det siste. Eg har nett kome heim frå slektsbesøk, og det skjedde ingenting der heller.
Bortsettfrå at eg har konstantert at eg ikkje får sove i same rom som ei som snorker, og ei som snakker i søvne. Og at sofaen til mormor er ganske god å sove på.
Elles kan eg summere opp den siste veka ganske greit; regn, regn, sol, regn regn, ostehornbaking, regn, fjelltur m/regn, lokaloppgjer (men eg har jo lova å ikkje fotballblogge her) og ja, du gjetta det; meir regn.
Ja, og så hadde eg besøk av vennine med sjarmør på åtte månader forrige torsdag. Han var veeeeeldig skeptisk til meg i om lag fem minutt, heilt til han oppdaga at eg laga rar grimase når han såg på meg. Etter det var eg godtatt.
... vil ha sånn eg og ...
Altså, ikkje no på sekundet. Men ja. Eg vil havne i ein situasjon der eg i alle fall har ingrediensane klar, sånn at når begge vi to som er i den situasjonen begge er klar for å havne i den situasjonen saman så er det berre å sette i gong.
... altså, kortfatta; vil ha mann. Og romantiske kveldar i mange år framover. Og så baby. Når vi begge er klare. Og hus. Men ikkje stasjonsvogn. Med mindre han går med på å køyre den. Men den tid den sorg.
Så ja. No som eg har skremt vekk alle potensielle friarar som les denne bloggen så kan vi gå over til mindre kontroversielle tema.
Det regner forøvrig framleis ute. Og det er mørkt. Og kaldt. Og eg er ikkje heilt sikker på om det framleis er juli ...
Eg går framleis med den kjensla av at eg berre har ferie. At eg skal byrje å jobbe att snart.
Og det skal eg jo, for så vidt. Eg veit berre ikkje når. Eller kvar. Eller med kva.
Defying gravity; not sho bad axchually
Bortsettfrå at eg har konstantert at eg ikkje får sove i same rom som ei som snorker, og ei som snakker i søvne. Og at sofaen til mormor er ganske god å sove på.
Elles kan eg summere opp den siste veka ganske greit; regn, regn, sol, regn regn, ostehornbaking, regn, fjelltur m/regn, lokaloppgjer (men eg har jo lova å ikkje fotballblogge her) og ja, du gjetta det; meir regn.
Ja, og så hadde eg besøk av vennine med sjarmør på åtte månader forrige torsdag. Han var veeeeeldig skeptisk til meg i om lag fem minutt, heilt til han oppdaga at eg laga rar grimase når han såg på meg. Etter det var eg godtatt.
... vil ha sånn eg og ...
Altså, ikkje no på sekundet. Men ja. Eg vil havne i ein situasjon der eg i alle fall har ingrediensane klar, sånn at når begge vi to som er i den situasjonen begge er klar for å havne i den situasjonen saman så er det berre å sette i gong.
... altså, kortfatta; vil ha mann. Og romantiske kveldar i mange år framover. Og så baby. Når vi begge er klare. Og hus. Men ikkje stasjonsvogn. Med mindre han går med på å køyre den. Men den tid den sorg.
Så ja. No som eg har skremt vekk alle potensielle friarar som les denne bloggen så kan vi gå over til mindre kontroversielle tema.
Det regner forøvrig framleis ute. Og det er mørkt. Og kaldt. Og eg er ikkje heilt sikker på om det framleis er juli ...
Eg går framleis med den kjensla av at eg berre har ferie. At eg skal byrje å jobbe att snart.
Og det skal eg jo, for så vidt. Eg veit berre ikkje når. Eller kvar. Eller med kva.
Defying gravity; not sho bad axchually
fredag 9. juli 2010
torsdag 8. juli 2010
Kjeder meg - lager blogg-ting
Eller, lager? Stel frå Førkveld, heiter det.
Du kan invitere fem personar til middag, uavhengig av om dei er ekte, eller framleis er i live. Kven inviterer du, og kvifor?
Prinsesse Diana
Ho er alltid den fyrste eg tenkjer på i sånne samanhengar. Eg slit litt med å heilt forklare kvifor, men eg har alltid likt henne. Ho var ein fantastisk person. Ikkje perfekt, men fantastisk. Eg kunne lært så mykje av henne, ho må ha så mykje å fortelje. Eg hadde nesten ikkje trengt fleire gjestar.
Farfar
Farfar døyde lenge før eg var på teiknebrettet. Lenge før pappa i det heile teke hadde truffe mamma. Så eg har berre høyrt pappa fortelje om kven han var. Og eg får for meg at han var ein ganske kul person. Alltid med ein god kommentar, ein liten ertekrok, men snill og god på bunn. Då eg var liten brukte eg å snakke med han, eg hugser eg alltid tenkte at han passa på meg på eit vis. Det hadde berre vore så gøy å kunne treffe han.
Ole Gunnar Solskjær
Favorittspelarar kjem og gjeng, men Ole Gunnar kjem alltid til å sitje att. Mykje fordi han er så utypisk englands-proff som dei kan bli. Han stiller litt i same klasse som Diana, dog på ein litt annan måte; ein person eg sikkert kunne snakka med i evigheter (om eg hadde våga å spørre om alt eg lurer på). Dessutan må eg jo fortelje han om særoppgåva eg skreiv om han på ungdomsskulen.
JK Rowling
Så klart. Og eg skulle prøvd å la vere å spørre om ALLE HP-relaterte tinga eg ville. Utan at eg trur eg hadde lukkast med det. Men eg kunne absolutt spurt ho ut om det å vere forfatter, om korleis det er å ha ei heil VERD ventande på den neste boka, om å takle forventningspress. Og litt om Lily og Severus. Eg må jo berre.
Og takka for for Harry Potter-serien, som har vore så mykje meir for meg enn berre ein bokserie.
Robert Downey Jr.
Før du slutter heilt å ta meg seriøst, så høyr grunnen min:
Han verker sjølvklart som eit logisk val kun fordi han har vore det einaste eg har snakka om i tre veker. Men, tenk på dette;
Tenk for eit liv! For ei historie. Og han snakker jo gjerne om det, virker det som, så lenge det går på hans eigne premiss. Og det skulle det jo gjort. Dessutan er det meir enn det; yrket hans, musikken hans. Eit innblikk i livet som skodespeler, kva gjer at du vel akkurat den filmen, det skriptet, den rolla? Korleis forberede seg til ei spesiell rolle. Og dette er jo eit middagsselskap, ikkje eit intervju med Vanity Fair, så svara ville kanskje vore ærlegare.
Så, der har du min gjeng. Eg skulle sikkert vore skikkelig djup og valgt Jane Austen, eller Abraham Lincoln eller Graham Bell eller nokon i den duren. Men, då hadde nok samtalen gått over hovudet på meg. Så eg står for vala mine. (med forebehald om at eg ombestemmer meg ;)
Kven er dine?
Du kan invitere fem personar til middag, uavhengig av om dei er ekte, eller framleis er i live. Kven inviterer du, og kvifor?
Prinsesse Diana
Ho er alltid den fyrste eg tenkjer på i sånne samanhengar. Eg slit litt med å heilt forklare kvifor, men eg har alltid likt henne. Ho var ein fantastisk person. Ikkje perfekt, men fantastisk. Eg kunne lært så mykje av henne, ho må ha så mykje å fortelje. Eg hadde nesten ikkje trengt fleire gjestar.
Farfar
Farfar døyde lenge før eg var på teiknebrettet. Lenge før pappa i det heile teke hadde truffe mamma. Så eg har berre høyrt pappa fortelje om kven han var. Og eg får for meg at han var ein ganske kul person. Alltid med ein god kommentar, ein liten ertekrok, men snill og god på bunn. Då eg var liten brukte eg å snakke med han, eg hugser eg alltid tenkte at han passa på meg på eit vis. Det hadde berre vore så gøy å kunne treffe han.
Ole Gunnar Solskjær
Favorittspelarar kjem og gjeng, men Ole Gunnar kjem alltid til å sitje att. Mykje fordi han er så utypisk englands-proff som dei kan bli. Han stiller litt i same klasse som Diana, dog på ein litt annan måte; ein person eg sikkert kunne snakka med i evigheter (om eg hadde våga å spørre om alt eg lurer på). Dessutan må eg jo fortelje han om særoppgåva eg skreiv om han på ungdomsskulen.
JK Rowling
Så klart. Og eg skulle prøvd å la vere å spørre om ALLE HP-relaterte tinga eg ville. Utan at eg trur eg hadde lukkast med det. Men eg kunne absolutt spurt ho ut om det å vere forfatter, om korleis det er å ha ei heil VERD ventande på den neste boka, om å takle forventningspress. Og litt om Lily og Severus. Eg må jo berre.
Og takka for for Harry Potter-serien, som har vore så mykje meir for meg enn berre ein bokserie.
Robert Downey Jr.
Før du slutter heilt å ta meg seriøst, så høyr grunnen min:
Han verker sjølvklart som eit logisk val kun fordi han har vore det einaste eg har snakka om i tre veker. Men, tenk på dette;
Tenk for eit liv! For ei historie. Og han snakker jo gjerne om det, virker det som, så lenge det går på hans eigne premiss. Og det skulle det jo gjort. Dessutan er det meir enn det; yrket hans, musikken hans. Eit innblikk i livet som skodespeler, kva gjer at du vel akkurat den filmen, det skriptet, den rolla? Korleis forberede seg til ei spesiell rolle. Og dette er jo eit middagsselskap, ikkje eit intervju med Vanity Fair, så svara ville kanskje vore ærlegare.
Så, der har du min gjeng. Eg skulle sikkert vore skikkelig djup og valgt Jane Austen, eller Abraham Lincoln eller Graham Bell eller nokon i den duren. Men, då hadde nok samtalen gått over hovudet på meg. Så eg står for vala mine. (med forebehald om at eg ombestemmer meg ;)
Kven er dine?
Filmtips (med fare for fabling etterpå)
Only you
A love story written in the stars
Som liten leiker Faith og bror hennar med eit Ouija-brett, og der får ho opp namnet på sjelevenen sin. Når ei spåkone ser det same namnet i krystallkula si er ho overbevist; Damon Bradley er mannen ho skal gifte seg med.
15 år seinere skal Faith gifte seg. Men ikkje med Damon Bradley. Ti dager før bryllupet ringer det faktisk ein ved det namnet for å snakke med forloveden hennar, og ho hiv seg på eit fly til Italia på jakt etter drømmemannen.
Og ho finn han. Det er berre eit problem; han har feil namn.
Eg skal aldri aldri aldri snakke stygt om gamle filmar igjen. Aldri! Eller, gamle? Only you er fra 1994. Ikkje så gammal, trass alt.
Eg drit i at denne er forutsigbar. At du skjøner kva som kjem til å skje den augeblinken Marisa Tomei dulter borti Robert Downey Jr. i ei travel, italiensk bakgate. Det er sukkersøtt, klisette, romantisk som berre juling og eg elsker kvart eit minutt.
Om du kjenner deg håplaust singel... så kjem ikkje denne til å hjelpe i det heile teke. Men sjå den likevel.
Det er eigentleg sånne filmer eg ikkje bør sjå. Eg har ein god porsjon håplaus romantiker i meg frå før, denne hjelp overhodet ikkje på den diagnosen.
Ikkje det, det var verre før. Då trudde eg at det skulle vere sånn. No drøymer eg berre om at det skal vere sånn. Det treng ikkje å stå skrive i stjernene, han treng ikkje å dukke opp som ein ridder på kvit hest. Det hadde berre vore ein ekstra bonus.
Men eg liker å drøyme meg vekk. Å sjå slike filmar, og så tillate meg sjølv å tru at det er sånn. I alle fall ei stund. Dessutan veit vi alle at når vi blir forelska så er det sånn. Då står det skrive i stjernene. Du berre såg det ikkje sjølv.
Det hadde forøvrig ikkje skada å sett ut som Marisa Tomei. Just saying ...
A love story written in the stars
Som liten leiker Faith og bror hennar med eit Ouija-brett, og der får ho opp namnet på sjelevenen sin. Når ei spåkone ser det same namnet i krystallkula si er ho overbevist; Damon Bradley er mannen ho skal gifte seg med.
15 år seinere skal Faith gifte seg. Men ikkje med Damon Bradley. Ti dager før bryllupet ringer det faktisk ein ved det namnet for å snakke med forloveden hennar, og ho hiv seg på eit fly til Italia på jakt etter drømmemannen.
Og ho finn han. Det er berre eit problem; han har feil namn.
Eg skal aldri aldri aldri snakke stygt om gamle filmar igjen. Aldri! Eller, gamle? Only you er fra 1994. Ikkje så gammal, trass alt.
Eg drit i at denne er forutsigbar. At du skjøner kva som kjem til å skje den augeblinken Marisa Tomei dulter borti Robert Downey Jr. i ei travel, italiensk bakgate. Det er sukkersøtt, klisette, romantisk som berre juling og eg elsker kvart eit minutt.
Om du kjenner deg håplaust singel... så kjem ikkje denne til å hjelpe i det heile teke. Men sjå den likevel.
- * -
Det er eigentleg sånne filmer eg ikkje bør sjå. Eg har ein god porsjon håplaus romantiker i meg frå før, denne hjelp overhodet ikkje på den diagnosen.
Ikkje det, det var verre før. Då trudde eg at det skulle vere sånn. No drøymer eg berre om at det skal vere sånn. Det treng ikkje å stå skrive i stjernene, han treng ikkje å dukke opp som ein ridder på kvit hest. Det hadde berre vore ein ekstra bonus.
Men eg liker å drøyme meg vekk. Å sjå slike filmar, og så tillate meg sjølv å tru at det er sånn. I alle fall ei stund. Dessutan veit vi alle at når vi blir forelska så er det sånn. Då står det skrive i stjernene. Du berre såg det ikkje sjølv.
Det hadde forøvrig ikkje skada å sett ut som Marisa Tomei. Just saying ...
onsdag 7. juli 2010
Små barn, små gleder
Og dei er faktisk små. Bittesmå. Altså, ikkje uleselig små, men sånn søte små. Og skikkelig fine. Med gullkant på sidene, og bokmerke og fine, skikkelige cover.
Og best av alt; eg har lese ei side, og eg veit allereie at eg kjem til å elske dei!
tirsdag 6. juli 2010
Oppdatert nyttårsforsett
[X] Dune - Frank Herbert
[X] Dune Messiah - Frank Herbert
[] Children of Dune - Frank Herbert
[] Sandworms of Dune
[X] Appelsinpiken - Jostein Gaarder
[X] Begynnelsen - Hans Frederik Follestad
[X] Fortsettelsen - Hans Frederik Follestad
[X] Slutten - Hans Frederik Follestad
[] Menn som hater kvinner - Stieg Larsson
[] Jenta som lekte med ilden - Stieg Larsson
[] Luftslottet som sprengtes - Stieg Larsson
[] The Italian - Ann Radcliffe
[] Mysteries of Udolpho - Ann Radcliffe
[x] Den fjerde rytter - Agatha Christie
[] Kom til meg, død - Agatha Christie
[] Klokkene - Agatha Christie
[] Pride&Prejudice - Jane Austenx
[] Northanger Abbey - Jane Austen
[] Emma - Jane Austen
[] Salme ved reisens slutt - Erik Fosnes Hansen
[] Falketårnet - Erik Fosnes Hansen
[] Beretninger om beskyttelse - Erik Fosnes Hansen
[X] The Vampire Diaries; The awakening - L.J. Smith
[X] The Vampire Diaries; The struggle - L.J. Smith
[] The Vampire Diaries; The fury - L.J. Smith
[] The Vampire Diaries; Dark Reunion- L.J. Smith
[] NW Secret vampire - L.J. Smith
[] NW Daughters of darkness - L.J. Smith
[] NW Enchantress - L.J. Smith
[] NW Dark angel - L.J. Smith
[] NW The chosen - L.J. Smith
[] NW Soulmate - L.J. Smith
[] NW Huntress - L.J. Smith
[] NW Black Dawn - L.J. Smith
[] NW Witchlight - L.J. Smith
[X] The lost symbol - Dan Brown
[] Deception Point - Dan Brown
[] A fire upon the deep - Vernor Vinge
[] A deepness in the sky - Vernor Vinge
[X] The wire in the blood - Val McDermid
[] Beneath the bleeding - Val McDermid
[X] Interview with the Vampire - Anne Rice
[] Queen of the damned - Anne Rice
[] Paktens voktere - Tom Egeland
[X] Åndebrettet - Tom Egenland
[] Lucifers evangelium - Tom Egeland
[X] Sirkelens Ende - Tom Egeland
[X] Dead Until Dark - Charlaine Harris
[X] Living Dead in Dallas - Charlaine Harris
[X] Club Dead - Charlaine Harris
[X] Dead to the world - Charlaine Harris
[X] Dead as a doornail - Charlaine Harris
[] Definitely dead - Charlaine Harris
[] All Together dead - Charlaine Harris
[] From dead to worse - Charlaine Harris
[X] House of night: Marked - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Betrayed - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Chosen - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Untamed - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Hunted - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Tempted - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Burned - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Awakened - PC and Kirsten Cast
[] Over Sea, Under stone - Susan Cooper
[] The Dark is Rising - Susan Cooper
[] Greenwitch - Susan Cooper
[] The Grey King - Susan Cooper
[] Silver on the Tree - Susan Cooper
[X] Darke Academy: Secret lives - Gabriella Poole
[X] Darke Academy: Blood ties - Gabriella Poole
[] Darke Academy: Devided souls - Gabriella Poole
[] The Morganville Vampires: Glass Houses - Rachel Caine
[] The Morganville Vampires: The dead girls' dance - Rachel Caine
[] The Morganville Vampires: Midnight Alley - Rachel Caine
[X] Percy Jackson and The Lightning Thief - Rick Riordan
[X] Percy Jackson and The Sea of Monsters - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Titan's Curse - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Battle of the Labyrinth - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Last Olympian - Rick Riordan
[X] The Adventures of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Case-book of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Memoirs of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Hound of the Baskervilles - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Valley of Fear - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Return of Sherlock Holmes and his Last Bow - Sir Arthur Conan Doyle
[X] A Study in Scarlet - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Sign of Four - Sir Arthur Conan Doyle
[] Monster - Knut Nærum
[] Sneglemannen - Knut Nærum
[] A traitor to memory - Elizabeth George
[] A suitable vengeance - Elizabeth George
[] With no one as witness - Elizabeth George
[] Playing for the ashes - Elizabeth George
[] The Poe Shadow
[] Murder in the Rue Morgue - Edgar Allen Poe
[X] Tales of Beedle the Bard - JK Rowling
[] Silmarillion - JRR Tolkien
[] The Light Fantastic - Terry Pratchett
[] The Resurrectionist - James Bradley
[] A quiet belief in angels - R.J. Ellory
[] Dead Souls - Ian Rankin
[] The Host - Stephenie Meyer
[] The short second life of Bree Tanner - Stephenie Meyer
[X] Labyrinth - Kate Moss
[] The winter ghosts - Kate Mosse
[] Sepulchre - Kate Mosse
[] The notebook - Nicholas Sparks
[X] The lost book of Salem - Kathrine Howe
[] Flammer - Ross Kolby
[] Jane Eyre - Charlotte Brontë
[] Kvinnen i kjøleskapet - Gunar Staalesen
[] The Associate - John Grisham
[] Dracula - Bram Stoker
[] Bridget Jones: The edge of reason - Helen Fielding
[] The boy next door - Josie Lloy&Emlyn Rees
[] Love, etc - Julian Barnes
[] The murder room - PD James
[] Not dead enough - Peter James
[] Map of bones - James Rollins
[] Sweetheart - Chelsea Cain
[] The silence of the lambs - Thomas Harris
[X] Robert Downey Jr: The Fall and Rise of the Comeback Kid - Ben Falk
[] Pilot - Div.
[] Gone - Mo Hayder
[] 1984 - George Orwell
[] The picture of Dorian Gray - Oscar Wilde
[] How to be good - Nick Hornby
[] The summer that never was - Peter Robinson
[] Anna Karenina - Leo Tolstoy
[] The Distant Hours - Kate Morton
[X] Dune Messiah - Frank Herbert
[] Children of Dune - Frank Herbert
[] Sandworms of Dune
[X] Appelsinpiken - Jostein Gaarder
[X] Begynnelsen - Hans Frederik Follestad
[X] Fortsettelsen - Hans Frederik Follestad
[X] Slutten - Hans Frederik Follestad
[] Menn som hater kvinner - Stieg Larsson
[] Jenta som lekte med ilden - Stieg Larsson
[] Luftslottet som sprengtes - Stieg Larsson
[] The Italian - Ann Radcliffe
[] Mysteries of Udolpho - Ann Radcliffe
[x] Den fjerde rytter - Agatha Christie
[] Kom til meg, død - Agatha Christie
[] Klokkene - Agatha Christie
[] Pride&Prejudice - Jane Austenx
[] Northanger Abbey - Jane Austen
[] Emma - Jane Austen
[] Salme ved reisens slutt - Erik Fosnes Hansen
[] Falketårnet - Erik Fosnes Hansen
[] Beretninger om beskyttelse - Erik Fosnes Hansen
[X] The Vampire Diaries; The awakening - L.J. Smith
[X] The Vampire Diaries; The struggle - L.J. Smith
[] The Vampire Diaries; The fury - L.J. Smith
[] The Vampire Diaries; Dark Reunion- L.J. Smith
[] NW Secret vampire - L.J. Smith
[] NW Daughters of darkness - L.J. Smith
[] NW Enchantress - L.J. Smith
[] NW Dark angel - L.J. Smith
[] NW The chosen - L.J. Smith
[] NW Soulmate - L.J. Smith
[] NW Huntress - L.J. Smith
[] NW Black Dawn - L.J. Smith
[] NW Witchlight - L.J. Smith
[X] The lost symbol - Dan Brown
[] Deception Point - Dan Brown
[] A fire upon the deep - Vernor Vinge
[] A deepness in the sky - Vernor Vinge
[X] The wire in the blood - Val McDermid
[] Beneath the bleeding - Val McDermid
[X] Interview with the Vampire - Anne Rice
[] Queen of the damned - Anne Rice
[] Paktens voktere - Tom Egeland
[X] Åndebrettet - Tom Egenland
[] Lucifers evangelium - Tom Egeland
[X] Sirkelens Ende - Tom Egeland
[X] Dead Until Dark - Charlaine Harris
[X] Living Dead in Dallas - Charlaine Harris
[X] Club Dead - Charlaine Harris
[X] Dead to the world - Charlaine Harris
[X] Dead as a doornail - Charlaine Harris
[] Definitely dead - Charlaine Harris
[] All Together dead - Charlaine Harris
[] From dead to worse - Charlaine Harris
[X] House of night: Marked - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Betrayed - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Chosen - PC and Kirsten Cast
[X] House of night: Untamed - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Hunted - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Tempted - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Burned - PC and Kirsten Cast
[] House of night: Awakened - PC and Kirsten Cast
[] Over Sea, Under stone - Susan Cooper
[] The Dark is Rising - Susan Cooper
[] Greenwitch - Susan Cooper
[] The Grey King - Susan Cooper
[] Silver on the Tree - Susan Cooper
[X] Darke Academy: Secret lives - Gabriella Poole
[X] Darke Academy: Blood ties - Gabriella Poole
[] Darke Academy: Devided souls - Gabriella Poole
[] The Morganville Vampires: Glass Houses - Rachel Caine
[] The Morganville Vampires: The dead girls' dance - Rachel Caine
[] The Morganville Vampires: Midnight Alley - Rachel Caine
[X] Percy Jackson and The Lightning Thief - Rick Riordan
[X] Percy Jackson and The Sea of Monsters - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Titan's Curse - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Battle of the Labyrinth - Rick Riordan
[] Percy Jackson and The Last Olympian - Rick Riordan
[X] The Adventures of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Case-book of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Memoirs of Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Hound of the Baskervilles - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Valley of Fear - Sir Arthur Conan Doyle
[] The Return of Sherlock Holmes and his Last Bow - Sir Arthur Conan Doyle
[X] A Study in Scarlet - Sir Arthur Conan Doyle
[X] The Sign of Four - Sir Arthur Conan Doyle
[] Monster - Knut Nærum
[] Sneglemannen - Knut Nærum
[] A traitor to memory - Elizabeth George
[] A suitable vengeance - Elizabeth George
[] With no one as witness - Elizabeth George
[] Playing for the ashes - Elizabeth George
[] The Poe Shadow
[] Murder in the Rue Morgue - Edgar Allen Poe
[X] Tales of Beedle the Bard - JK Rowling
[] Silmarillion - JRR Tolkien
[] The Light Fantastic - Terry Pratchett
[] The Resurrectionist - James Bradley
[] A quiet belief in angels - R.J. Ellory
[] Dead Souls - Ian Rankin
[] The Host - Stephenie Meyer
[] The short second life of Bree Tanner - Stephenie Meyer
[X] Labyrinth - Kate Moss
[] The winter ghosts - Kate Mosse
[] Sepulchre - Kate Mosse
[] The notebook - Nicholas Sparks
[X] The lost book of Salem - Kathrine Howe
[] Flammer - Ross Kolby
[] Jane Eyre - Charlotte Brontë
[] Kvinnen i kjøleskapet - Gunar Staalesen
[] The Associate - John Grisham
[] Dracula - Bram Stoker
[] Bridget Jones: The edge of reason - Helen Fielding
[] The boy next door - Josie Lloy&Emlyn Rees
[] Love, etc - Julian Barnes
[] The murder room - PD James
[] Not dead enough - Peter James
[] Map of bones - James Rollins
[] Sweetheart - Chelsea Cain
[] The silence of the lambs - Thomas Harris
[X] Robert Downey Jr: The Fall and Rise of the Comeback Kid - Ben Falk
[] Pilot - Div.
[] Gone - Mo Hayder
[] 1984 - George Orwell
[] The picture of Dorian Gray - Oscar Wilde
[] How to be good - Nick Hornby
[] The summer that never was - Peter Robinson
[] Anna Karenina - Leo Tolstoy
[] The Distant Hours - Kate Morton
mandag 5. juli 2010
søndag 4. juli 2010
Filmtips: Dorian Gray
(eg lover det kjem ein skikkelig blogpost att snart)
Forever Young. Forever Cursed.
Unge Dorian Gray (Ben Barnes) kjem til London. Han har arva hus og formue etter bestefar sin, og blir introdusert for fiffen i byen. Der møter han den sjarmerande og kynisk Lord Wotton (Colin Firth), og fell snart for hans sjarm. Samstundes blir det laga eit portrett av Dorian, og biletet viser seg etterkvart å ha ei urovekkande effekt. Trass eit liv der Dorian gir etter for alle tenkjelege fristelser, forsett han tilsynelatande å vere evig ung. Men alt har sin pris.
Denne anbefalast under tvil. Ikkje fordi den ikkje er verdt å sjå, men fordi eg må sjå den ei par gonger til før eg verkeleg kjem under huda på den. Filmen er basert på ei bok av Oscar Wilde, og det aner meg at store deler av boka har blitt utelatt i filmen. Samstundes må ein liksom berre sjå korleis det heile ender.
Dessutan er det verdt å sjå ein kvar film der Colin Firth freister å spele skurk.
Forever Young. Forever Cursed.
Unge Dorian Gray (Ben Barnes) kjem til London. Han har arva hus og formue etter bestefar sin, og blir introdusert for fiffen i byen. Der møter han den sjarmerande og kynisk Lord Wotton (Colin Firth), og fell snart for hans sjarm. Samstundes blir det laga eit portrett av Dorian, og biletet viser seg etterkvart å ha ei urovekkande effekt. Trass eit liv der Dorian gir etter for alle tenkjelege fristelser, forsett han tilsynelatande å vere evig ung. Men alt har sin pris.
Denne anbefalast under tvil. Ikkje fordi den ikkje er verdt å sjå, men fordi eg må sjå den ei par gonger til før eg verkeleg kjem under huda på den. Filmen er basert på ei bok av Oscar Wilde, og det aner meg at store deler av boka har blitt utelatt i filmen. Samstundes må ein liksom berre sjå korleis det heile ender.
Dessutan er det verdt å sjå ein kvar film der Colin Firth freister å spele skurk.
lørdag 3. juli 2010
Filmtips: Zodiac
There's more than one way to lose your life to a killer
Basert på den sanne historia om ein seriemorder i San Francisco Bay-området i 1970-åra. Han kaller seg Zodiac, og sender brev til politiet og pressa med koder, der han utfordrer dei til å ta han før han drep fleire. Både politimenn og reportarar blir besatt av å fange han.
Filmen er basert på boka til Robert Graysmith, som vi også treff i filmen.
Eg elsker gåter. Og krim. Og puslespel. Og koder. Og alt sånt. Så faktisk; denne filmen kjøpte eg heilt uavhengig av at Robert Downey Jr. er med i den. Denne går under Innfallsprinsippet. Den såg berre innmari spennande ut.
Eg tok ikkje feil.
Dessutan er det noko med sanne historier, anten dei er litt pussa på eller ikkje. Og til å vere amerikansk så er denne overraskande bra pussa på. Ikkje noko Hollywood her i garden. Historia er spanande nok i seg sjølv, og det faktum at den er sann gjer det berre enda verre. Dessutan er skodespeler-prestasjonane knallgode (mellom anna Jake Gyllenhaal, Mark Ruffalo og Robert Downey Jr.)
Om du liker krim og gåter er denne absolutt for deg.
Basert på den sanne historia om ein seriemorder i San Francisco Bay-området i 1970-åra. Han kaller seg Zodiac, og sender brev til politiet og pressa med koder, der han utfordrer dei til å ta han før han drep fleire. Både politimenn og reportarar blir besatt av å fange han.
Filmen er basert på boka til Robert Graysmith, som vi også treff i filmen.
Eg elsker gåter. Og krim. Og puslespel. Og koder. Og alt sånt. Så faktisk; denne filmen kjøpte eg heilt uavhengig av at Robert Downey Jr. er med i den. Denne går under Innfallsprinsippet. Den såg berre innmari spennande ut.
Eg tok ikkje feil.
Dessutan er det noko med sanne historier, anten dei er litt pussa på eller ikkje. Og til å vere amerikansk så er denne overraskande bra pussa på. Ikkje noko Hollywood her i garden. Historia er spanande nok i seg sjølv, og det faktum at den er sann gjer det berre enda verre. Dessutan er skodespeler-prestasjonane knallgode (mellom anna Jake Gyllenhaal, Mark Ruffalo og Robert Downey Jr.)
Om du liker krim og gåter er denne absolutt for deg.
fredag 2. juli 2010
Filmtips: Chances are
Alex has a lifetime full of wonderful memories. Unfortunately, they're not his.
Louie Jeffries har det perfekte liv. Og det er i ferd med å bli enda meir perfekt; kona Corinne ventar deira fyrste barn. Men på deira eittårs-bryllupsdag blir Louie påkøyrd og drept, rett framfor augene på Corinne. Han finn seg derimot ikkje i å døy så lett, og forlanger å bli gjenfødd.
23 år seinere og Louie sin reinkarnasjon, Alex Finch, treff tilfeldigvis Miranda, dottera til Louie og Corinne. Det heile ser ut som starten på noko ganske vinduderlig. Heilt til Alex byrjer å hugse sitt gamle liv ...
Denne filmen er ikkje genial. Den er ikkje banebrytande. Den er fra 1989, den er gammaldags og dei har brukt alt for mykje "soften edges". Den er ein smule ekkel, og ein tanke flau. Og veldig rosa. Dialogen er noko forutsigbar og det fyrste fine eg kan kome på å seie er at den i alle fall er morosam.
Og likevel funker den. Som berre juling. Den er søt, romantisk, forutsigbar ja, men vil vi ikkje alle ha ein 'happy ending'? Du sit der med den 'håper alt order seg for ALLE'-kjensla, og veit at du ikkje blir skuffa.
Chances are er kanske ikkje Oscar-materiale. Du sit kanskje ikkje att med hakeslepp eller tårer i augene. Men den er absolutt å anbefale!
Louie Jeffries har det perfekte liv. Og det er i ferd med å bli enda meir perfekt; kona Corinne ventar deira fyrste barn. Men på deira eittårs-bryllupsdag blir Louie påkøyrd og drept, rett framfor augene på Corinne. Han finn seg derimot ikkje i å døy så lett, og forlanger å bli gjenfødd.
23 år seinere og Louie sin reinkarnasjon, Alex Finch, treff tilfeldigvis Miranda, dottera til Louie og Corinne. Det heile ser ut som starten på noko ganske vinduderlig. Heilt til Alex byrjer å hugse sitt gamle liv ...
Denne filmen er ikkje genial. Den er ikkje banebrytande. Den er fra 1989, den er gammaldags og dei har brukt alt for mykje "soften edges". Den er ein smule ekkel, og ein tanke flau. Og veldig rosa. Dialogen er noko forutsigbar og det fyrste fine eg kan kome på å seie er at den i alle fall er morosam.
Og likevel funker den. Som berre juling. Den er søt, romantisk, forutsigbar ja, men vil vi ikkje alle ha ein 'happy ending'? Du sit der med den 'håper alt order seg for ALLE'-kjensla, og veit at du ikkje blir skuffa.
Chances are er kanske ikkje Oscar-materiale. Du sit kanskje ikkje att med hakeslepp eller tårer i augene. Men den er absolutt å anbefale!
torsdag 1. juli 2010
Elsk/hat-forhold
Det slo meg, midtvegs i Chances are i dag, at tre romantiske filmar på ein dag umogeleg kunne vere bra for den håplause romantikeren eg er.
Eg tok faktisk feil.
Eg aner ikkje kva det er med meg for tida, men det kjennes som nokon har gitt meg ei sprøyte med optimisme. Sånn romantisk optimisme.
... altså, det må vere ein form for injeksjon, for på den reint praktiske sida er det ingen grunn til at eg skal kjenne det slik.
Eg elsker eigentleg å vere forelska. Både på godt og vondt. Elsker å alltid ha noko i tankane som får meg glad. At berre tanken på eit litt skeivt smil, eller måten luggen fell på, eller korleis han sparker i bakken når han er flau, kan få meg til å smile. Eg elsker den kjensla av at alt betyr noko, om enn berre for meg. Alle blikk, alle ord, det faktum at han har gissa kva favorittlaget mitt er enda eg ikkje har fortalt han det.
Eg elsker å drøyme meg vekk. Å la dagdraumane ta overhand, og la dei gå så langt at eg til slutt må riste kraftig på hovudet for å finne tilbake til røynda. For så å drøyme meg rett tilbake att, like etterpå.
Elsker å gå å spare på små settningar, kanskje berre eit ord, i fleire dager og smile ved tanken på korleis det vart sagt. Elsker å tenkje på at kanskje akkurat denne gongen, så tyda det noko anna. At kanskje det smilet skulle seie noko meir.
Eg syng heile tida når eg er forelska. Eg ser berre dei positive tinga. Eg gløymer rett som det er at vi to ikkje er dei einaste i verda. Og dette sjølv om eg kanskje eigentleg berre beundrer han på ein viss avstand.
Eg rett og slett elsker å vere forelska.
Og nett derfor uroar det meg at eg ikkje er meir uroa over at eg ikkje er forelska akkurat no. *
Eigentlig burde eg ha panikk. For eg har på ein måte gått tom for prospekt. Og eg er ikkje den flinkaste i verda til å finne nye. Det er trass alt skummelt, det kan jo hende eg faktisk finn eit. Eg er litt pyse sånn. For tenk om nokon skulle forstå at eg er forelska. Og, om vi ser på alt det overnenvte, så er eg ganske sikker på at eg har 'forgapt' skrive i panna med raud tusj når eg er på mitt verste. Tenk så fælt om nokon skulle forstå at eg er det. At eg faktisk har funne nokon som kanskje kan gjere meg lukkeleg.
Eller tenk om han skjøner det. Det er enda verre. Det blir påstått at "it's better to have loved and lost, than never to have loved at all". Eg er ikkje heilt med på den. For den augeblinken du fortel nokon kva du føler, kor sterkt du føler, då er du den mest sårbare personen i heile verda. Og det skal ikkje mange orda til for å knuse deg til pinneved, og redusere hjartet ditt til ein hard, iskald liten klump som sig ned i magen. Eg er stadig like forundra over at folk våger. Å gi andre ei slik makt over seg sjølv. Å gi nokon sjansen til å knuse deg med eit enkelt 'nei'.
Då er det faktisk nesten betre å leve i uvissa. Då kan ein i alle fall late som den personen kanskje kunne kjenne noko av det same.
Samstundes vil eg gjerne og. Finne nokon eg kan gi den sjansen. For uansett kor mange gonger eg feiler, uansett kor mange gonger eg har måtte innsjå at dette ikkje går vegen heller, uansett kor mange gonger eg har hatt bruk for Someone like you som terapi ... eg gir liksom ikkje opp, uansett.
Om det er ei form for styrke, eller berre sjølvpining, har eg enno ikkje funne svaret på.
* (Robert Downey Jr. tel ikkje då han er; kjendis, gift og langt utanfor mi rekkevidde (både geografisk og reint praktisk (altså, som i 'kjem-ikkje-til-å-ha-sjans-om-eg-prøver-ein-gong" (for han er ikkje så høg da, han er faktisk ganske liten (av vekst altså (usj, dette blir berre feil uansett))))))
Eg tok faktisk feil.
Eg aner ikkje kva det er med meg for tida, men det kjennes som nokon har gitt meg ei sprøyte med optimisme. Sånn romantisk optimisme.
... altså, det må vere ein form for injeksjon, for på den reint praktiske sida er det ingen grunn til at eg skal kjenne det slik.
Eg elsker eigentleg å vere forelska. Både på godt og vondt. Elsker å alltid ha noko i tankane som får meg glad. At berre tanken på eit litt skeivt smil, eller måten luggen fell på, eller korleis han sparker i bakken når han er flau, kan få meg til å smile. Eg elsker den kjensla av at alt betyr noko, om enn berre for meg. Alle blikk, alle ord, det faktum at han har gissa kva favorittlaget mitt er enda eg ikkje har fortalt han det.
Eg elsker å drøyme meg vekk. Å la dagdraumane ta overhand, og la dei gå så langt at eg til slutt må riste kraftig på hovudet for å finne tilbake til røynda. For så å drøyme meg rett tilbake att, like etterpå.
Elsker å gå å spare på små settningar, kanskje berre eit ord, i fleire dager og smile ved tanken på korleis det vart sagt. Elsker å tenkje på at kanskje akkurat denne gongen, så tyda det noko anna. At kanskje det smilet skulle seie noko meir.
Eg syng heile tida når eg er forelska. Eg ser berre dei positive tinga. Eg gløymer rett som det er at vi to ikkje er dei einaste i verda. Og dette sjølv om eg kanskje eigentleg berre beundrer han på ein viss avstand.
Eg rett og slett elsker å vere forelska.
Og nett derfor uroar det meg at eg ikkje er meir uroa over at eg ikkje er forelska akkurat no. *
Eigentlig burde eg ha panikk. For eg har på ein måte gått tom for prospekt. Og eg er ikkje den flinkaste i verda til å finne nye. Det er trass alt skummelt, det kan jo hende eg faktisk finn eit. Eg er litt pyse sånn. For tenk om nokon skulle forstå at eg er forelska. Og, om vi ser på alt det overnenvte, så er eg ganske sikker på at eg har 'forgapt' skrive i panna med raud tusj når eg er på mitt verste. Tenk så fælt om nokon skulle forstå at eg er det. At eg faktisk har funne nokon som kanskje kan gjere meg lukkeleg.
Eller tenk om han skjøner det. Det er enda verre. Det blir påstått at "it's better to have loved and lost, than never to have loved at all". Eg er ikkje heilt med på den. For den augeblinken du fortel nokon kva du føler, kor sterkt du føler, då er du den mest sårbare personen i heile verda. Og det skal ikkje mange orda til for å knuse deg til pinneved, og redusere hjartet ditt til ein hard, iskald liten klump som sig ned i magen. Eg er stadig like forundra over at folk våger. Å gi andre ei slik makt over seg sjølv. Å gi nokon sjansen til å knuse deg med eit enkelt 'nei'.
Då er det faktisk nesten betre å leve i uvissa. Då kan ein i alle fall late som den personen kanskje kunne kjenne noko av det same.
Samstundes vil eg gjerne og. Finne nokon eg kan gi den sjansen. For uansett kor mange gonger eg feiler, uansett kor mange gonger eg har måtte innsjå at dette ikkje går vegen heller, uansett kor mange gonger eg har hatt bruk for Someone like you som terapi ... eg gir liksom ikkje opp, uansett.
Om det er ei form for styrke, eller berre sjølvpining, har eg enno ikkje funne svaret på.
* (Robert Downey Jr. tel ikkje då han er; kjendis, gift og langt utanfor mi rekkevidde (både geografisk og reint praktisk (altså, som i 'kjem-ikkje-til-å-ha-sjans-om-eg-prøver-ein-gong" (for han er ikkje så høg da, han er faktisk ganske liten (av vekst altså (usj, dette blir berre feil uansett))))))
onsdag 30. juni 2010
Filmtips: An Education
Sometimes an education isn’t by the book
Det er 1960-åra. Jenny Mellor er 16 år, og jobber hardt for å komme inn på Oxford. Så dukker David Goldman opp. Dobbelt så gammal som henne sjarmerer han henne likevel i senk. Smaken på eit liv i glamour og flotte resturantar, og Jenny sine eigentlege planer om utdanning havner etter kvart lenger og lenger bak på hylla.
Men er ikkje ting som verker for bra til å vere sant, ofte nett det?
Du kan ikkje slå feil med Nick Hornby, det er praktisk talt umogeleg. Ei heller denne gongen. Søte, varme, gode lille filmen. Samstundes som du heilt fra starten sit å venter på at dette ikkje kan vare. Og likevel sit du att med ei god kjensle.
Denne var berre skjønn. Heilt klart å anbefale!
Det er 1960-åra. Jenny Mellor er 16 år, og jobber hardt for å komme inn på Oxford. Så dukker David Goldman opp. Dobbelt så gammal som henne sjarmerer han henne likevel i senk. Smaken på eit liv i glamour og flotte resturantar, og Jenny sine eigentlege planer om utdanning havner etter kvart lenger og lenger bak på hylla.
Men er ikkje ting som verker for bra til å vere sant, ofte nett det?
Du kan ikkje slå feil med Nick Hornby, det er praktisk talt umogeleg. Ei heller denne gongen. Søte, varme, gode lille filmen. Samstundes som du heilt fra starten sit å venter på at dette ikkje kan vare. Og likevel sit du att med ei god kjensle.
Denne var berre skjønn. Heilt klart å anbefale!
tirsdag 29. juni 2010
Boktips: Labyrinth av Kate Mosse
Med om lag 300 sider att av Labyrinth våger eg meg til å anbefale den.
Labyrinth (eller Labyrinten) fyljer to historier parallelt. Begge utspeler seg i, og rundt, den franske byen Carcassonne, den eine i 1209 og den andre i 2005.
I 1209 treff vi Alaïs Pelletier Du-Mas (ja, eg er berre kry fordi eg kan stave det), dottra til intendanten til Raymond Roger Trencavel (ekte person, gjett om eg skal lese meir om dette). Med ein krig på trappene, betrur far til Alaïs henne med ei av tre løynde bøker som skal skjule sanninga om Den Hellige Gral. Med ein fransk armè på veg mot byen, blir det Alaïs si oppgåve å sørge for at løyndomen ikkje blir oppdaga.
Under ei arkeologisk utgravind i 2005 finn Alice Tanner heilt tilfeldig ei hole i fjellsida. Inne i hola finn ho mellom anna to skjelett, og ein ring med eit labyrint-møster på. Samstundes byrjer ho å få rare draumer, og lynerindringar frå eit liv ho ikkje hugser å ha levd. Etterkvar som funnet av hola blir kjent hender det ting med dei rundt henne, og ho sjølv byrjer å skjøne at ho er i fare.
Eg elsker alt som har med tempelriddarar og gral-søken å gjere. Frå DaVinci-koden, til Broken Sword og no til denne mursteinen av ei bok. Men la deg ikkje skremme. Om du liker slike historier, går denne ganske fort å lese. Og akkurat når du har lese nok 1209-engelsk, slår forfatteren tilbake til 2005 (eg rekner med at skillet er like tydelig på norsk).
Nydelig språk, spanande historie og meir enn nok gåsehud-augeblink.
Anbefalast på det sterkaste og varmaste!
Labyrinth (eller Labyrinten) fyljer to historier parallelt. Begge utspeler seg i, og rundt, den franske byen Carcassonne, den eine i 1209 og den andre i 2005.
I 1209 treff vi Alaïs Pelletier Du-Mas (ja, eg er berre kry fordi eg kan stave det), dottra til intendanten til Raymond Roger Trencavel (ekte person, gjett om eg skal lese meir om dette). Med ein krig på trappene, betrur far til Alaïs henne med ei av tre løynde bøker som skal skjule sanninga om Den Hellige Gral. Med ein fransk armè på veg mot byen, blir det Alaïs si oppgåve å sørge for at løyndomen ikkje blir oppdaga.
Under ei arkeologisk utgravind i 2005 finn Alice Tanner heilt tilfeldig ei hole i fjellsida. Inne i hola finn ho mellom anna to skjelett, og ein ring med eit labyrint-møster på. Samstundes byrjer ho å få rare draumer, og lynerindringar frå eit liv ho ikkje hugser å ha levd. Etterkvar som funnet av hola blir kjent hender det ting med dei rundt henne, og ho sjølv byrjer å skjøne at ho er i fare.
Eg elsker alt som har med tempelriddarar og gral-søken å gjere. Frå DaVinci-koden, til Broken Sword og no til denne mursteinen av ei bok. Men la deg ikkje skremme. Om du liker slike historier, går denne ganske fort å lese. Og akkurat når du har lese nok 1209-engelsk, slår forfatteren tilbake til 2005 (eg rekner med at skillet er like tydelig på norsk).
Nydelig språk, spanande historie og meir enn nok gåsehud-augeblink.
Anbefalast på det sterkaste og varmaste!
søndag 27. juni 2010
Eitt år eldre, men berre på papiret
Vaksen kjem eg tydeligvis aldri til å bli. Ikkje vil eg heller, eigentleg. For 27 eller ikkje, i går brukte eg store deler av dagen på å skravle RDJ med eit nyfunne bekjentskap i eit LJ-samfunn. Og det var kjempegøy!
Dessutan hadde vi opptil fleire andre kjekkasar og fangreier til felles. Eg lurer faktisk litt på om det bor ei tvilligsjel av meg kvar det no er ho er i verda.
Eg burde sikkert vurdere å tvinge meg sjølv til å bli vaksen. Til å vekse av meg desse fangirl-greiene. Til å slutte å sjå same filmen sju gonger på ei veke.
Eg ser berre ikkje heilt kvifor. Det er gøy. Eg liker det. Og før eller seinere kjem eg i ein livssituasjon der eg ikkje sit oppe åleine til kl. 03.30 for å sjå film. Før eller seinere blir det mann, barn og golden retriver på meg og.
Kan eg ikkje berre nyte det medan det varer?
Dessutan hadde vi opptil fleire andre kjekkasar og fangreier til felles. Eg lurer faktisk litt på om det bor ei tvilligsjel av meg kvar det no er ho er i verda.
Eg burde sikkert vurdere å tvinge meg sjølv til å bli vaksen. Til å vekse av meg desse fangirl-greiene. Til å slutte å sjå same filmen sju gonger på ei veke.
Eg ser berre ikkje heilt kvifor. Det er gøy. Eg liker det. Og før eller seinere kjem eg i ein livssituasjon der eg ikkje sit oppe åleine til kl. 03.30 for å sjå film. Før eller seinere blir det mann, barn og golden retriver på meg og.
Kan eg ikkje berre nyte det medan det varer?
lørdag 26. juni 2010
Herlige herlige menneske!
Som eg traff for 10 minutt sidan på VintageMeat. Og som laga dette då ho oppdaga at eg hadde bursdag.
Eg elsker internett!
Eg elsker internett!
Openbering
Då eg vakna i dag var ein av dei fyrste tinga eg tenkte at "herregud Linn, no bjynn du å bli gammal".
Men så hugsa eg Alan Rickman.
Ikkje fordi han er så mykje eldre enn meg, så bædi-bæ. Men fordi han var like gammal som meg då han starta skodespeler-utdanninga si. Han var 26 år då han sa opp jobben og byrja på RADA (han var forøvrig og grafisk designer).
Han var faktisk nesten 45 før han fekk si fyrste filmrolle. Han er 64 no, og still going strong.
Så eg har kanskje bikka 27 i dag. Men herregud så mykje tid eg har att til å finne på gøye ting :D
Men så hugsa eg Alan Rickman.
Ikkje fordi han er så mykje eldre enn meg, så bædi-bæ. Men fordi han var like gammal som meg då han starta skodespeler-utdanninga si. Han var 26 år då han sa opp jobben og byrja på RADA (han var forøvrig og grafisk designer).
Han var faktisk nesten 45 før han fekk si fyrste filmrolle. Han er 64 no, og still going strong.
Så eg har kanskje bikka 27 i dag. Men herregud så mykje tid eg har att til å finne på gøye ting :D
fredag 25. juni 2010
Gratulerer med dagen! Du skal trekke ei visdomstann!
... happy frickin' birthday to me ...
Altså, bursdagen er ikkje før i morgon. Heldigvis. For om eg hadde fått ei slik nyheit på bursdagen min så ja. Det er litt over igjennomsnittet kjipt.
MEN, eg treng i alle fall ikkje uroe meg før 10. august. For eg skal ikkje inn att før 13. august. Og då skal eg berre borre.
... då veit du det er gale, når EG snakker om "berre borre".
13. august er ein fredag, forresten. Sånn for å setje toppen på kransekaka med ein gong.
U. ÆK!
Altså, bursdagen er ikkje før i morgon. Heldigvis. For om eg hadde fått ei slik nyheit på bursdagen min så ja. Det er litt over igjennomsnittet kjipt.
MEN, eg treng i alle fall ikkje uroe meg før 10. august. For eg skal ikkje inn att før 13. august. Og då skal eg berre borre.
... då veit du det er gale, når EG snakker om "berre borre".
13. august er ein fredag, forresten. Sånn for å setje toppen på kransekaka med ein gong.
U. ÆK!
torsdag 24. juni 2010
Friends without faces
Rydder på tullebloggen min, og fann dette. Aner ikkje kven som har skrive det, men det er like fint enda:
Friends Without Faces
We sit and we type and we stare at our screens.
We all have to wonder, what this possibly means.
We chat with each other,we share all our woes,
Small groups we do form and gang up on our foes.
We wait for someone to type out our name,
We give kisses and hugs and sometimes we flirt,
In rooms we chat deeply and reveal why we hurt.
We form friendships but why is a thing we don't know,
Through most of them flounder some flourish and grow.
Why is it that on screen, we can all be so bold,
Telling out secrets that have never been told?
Why is it we share those deep thought in our mind
With those we can't see, as though we were blind?
The answer is simple, it's as clear as a bell.
We all have our problems and need someone to tell.
We can't tell "real" people, but tell someone we must
So we turn to the 'puter', and to those we can trust.
Even though it is crazy, the truth still remains,
They are friends without faces and with odd little names.
Friends Without Faces
We sit and we type and we stare at our screens.
We all have to wonder, what this possibly means.
We chat with each other,we share all our woes,
Small groups we do form and gang up on our foes.
We wait for someone to type out our name,
We want recognition and offer the same.
We give kisses and hugs and sometimes we flirt,
In rooms we chat deeply and reveal why we hurt.
We form friendships but why is a thing we don't know,
Through most of them flounder some flourish and grow.
Why is it that on screen, we can all be so bold,
Telling out secrets that have never been told?
Why is it we share those deep thought in our mind
With those we can't see, as though we were blind?
The answer is simple, it's as clear as a bell.
We all have our problems and need someone to tell.
We can't tell "real" people, but tell someone we must
So we turn to the 'puter', and to those we can trust.
Even though it is crazy, the truth still remains,
They are friends without faces and with odd little names.
15 blogger på ein gong*
1. Den der "blomer-under-puta"-greier trur eg vi tek med ei klype salt. Drøymde rett nok at eg var i eit ganske romantisk forhold med ein innmari flott mann. Men i og med at det var Robert Downey Jr., trur eg vi konkluderer med at det ikkje var blomane si forteneste ...
2. Eg er om lag 3 IKEA-prøveligg annonser unna å kjøpe Spotify Premium. Då får eg trass alt brukt det på iPhonen min og. Og 99,- i månaden er jo ikkje store summen. Eg bruker sikkert meir på sjokolade, om eg rekner over. Og sjokolade og musikk er jo dei to viktigaste tinga livet mitt ... ja, og AaFK.
3. TIPPELIGAABSTINENS! VM er vel og bra det, men no sakner eg verkeleg norsk fotball med middles ballmottak, spelarar eg stort sett kan namnet på og det å faktisk få sitje på ein arena og rope og skrike i lag med 10.000 andre gærningar.
4. Eg vil ha sommer. NO. Det var sol i går, rett nok. Men i dag vakna eg til skyer og duskregn att. Eg veit eg bur på Sunnmøre, men bittelitt finevêr må det då gå an å få be om?
5. Eg byrjer å lure på om overskrifta var litt vèl optimistisk. Men men, er det noko eg kan så er det å legge ut om ingenting.
6. Eg er framleis forvirra, forresten. Og no er eg attpåtil forvirra over at eg framleis er forvirra. Det skal søren ikkje vere enkelt. Deler av livet burde absolutt ha bruksanvisning. Eller kanskje fasit.
7. Eg har nesten utelukkande høyrt på The Futurist i ei veke i strekk. Det er, om mogeleg, det finaste albumet eg nokon gong har eig. Den mannen burde låsast inn i eit studio, og ikkje sleppe ut at før han har spelt inn eit nytt. Gjerne med In my dreams på. For eg fann orginalen. Og fysj! Og Iris. For la oss innsjå det; han hadde gjort originalen til skamme.
8. City of Angels er forøvrig ein ond ond ond film. "Sjå den, den e KJEMPESØT!" Kjempesøt my ass. Har ikkje vore så forbanna sidan Sweet November. Usj!
9. Ondaste reklameplasseringa ever:
For det fyrste må du ikkje bruke orda 'sugen' og 'kjæreste' i same settning. Ikkje med den hjerna eg har. For det andre kjenner eg meg litt støtt. Sida roper liksom "kom dej te helsikke ut i den virklie verda å finn dej en mann, i staden for å sete her å sikkle på gifte skuespelera du aldri kjem te å kome i nærheten av!". Og for det tredje så ja. Har du sett det litt sånn bedande, kvalpe-blikket der?
10. Dette går jo så det suser!
11. Når det er sagt så byrjer eg å gå tom for idear. Kven trudde det gjekk ann, liksom.
12. Eigentleg har eg ikkje tid til å sitje her. Eg skal rydde leilighet, handle inn til "komponer-din-eigen-pizza"-bursdagsfeiringa i morgon, lage kjøttkaker og rekke å gru meg litt til tannlegetimen min i morgon.
13. Seriøst; kven i helsikke set opp folk med tannlegeskrekk til time dagen før dei har bursdag? Er dett hevn for den gongen eg spytta på han, liksom?
... altså, eg spytta ikkje med vilje. Eg gurgla berre, og så var han tilfeldigvis veldig i nær akkurat då. Han er snill altså, tannlegen min. Og han har ikkje akkurat fått den enklaste pasienten i verda. Sist eg hadde hol sat eg på venterommet og grein av nervøsitet. Så eigentleg burde han fått blomer. For han er flink altså. Verkeleg!
14. Alle uteplantane mine lev enda! Til og med den med blomer på! Og eg har hatt dei i over ein månad. Kanskje det er håp for meg enda.
15. Således. No skal eg gjere nytte for meg. Faktisk. Snart. Etter at eg har leika meg litt med Garage Band.
* referanse, så klart, til Odd Nordstoga sin 15 songer på ein gong. Men det skjønte dykk jo alle.
2. Eg er om lag 3 IKEA-prøveligg annonser unna å kjøpe Spotify Premium. Då får eg trass alt brukt det på iPhonen min og. Og 99,- i månaden er jo ikkje store summen. Eg bruker sikkert meir på sjokolade, om eg rekner over. Og sjokolade og musikk er jo dei to viktigaste tinga livet mitt ... ja, og AaFK.
3. TIPPELIGAABSTINENS! VM er vel og bra det, men no sakner eg verkeleg norsk fotball med middles ballmottak, spelarar eg stort sett kan namnet på og det å faktisk få sitje på ein arena og rope og skrike i lag med 10.000 andre gærningar.
4. Eg vil ha sommer. NO. Det var sol i går, rett nok. Men i dag vakna eg til skyer og duskregn att. Eg veit eg bur på Sunnmøre, men bittelitt finevêr må det då gå an å få be om?
5. Eg byrjer å lure på om overskrifta var litt vèl optimistisk. Men men, er det noko eg kan så er det å legge ut om ingenting.
6. Eg er framleis forvirra, forresten. Og no er eg attpåtil forvirra over at eg framleis er forvirra. Det skal søren ikkje vere enkelt. Deler av livet burde absolutt ha bruksanvisning. Eller kanskje fasit.
7. Eg har nesten utelukkande høyrt på The Futurist i ei veke i strekk. Det er, om mogeleg, det finaste albumet eg nokon gong har eig. Den mannen burde låsast inn i eit studio, og ikkje sleppe ut at før han har spelt inn eit nytt. Gjerne med In my dreams på. For eg fann orginalen. Og fysj! Og Iris. For la oss innsjå det; han hadde gjort originalen til skamme.
8. City of Angels er forøvrig ein ond ond ond film. "Sjå den, den e KJEMPESØT!" Kjempesøt my ass. Har ikkje vore så forbanna sidan Sweet November. Usj!
9. Ondaste reklameplasseringa ever:
For det fyrste må du ikkje bruke orda 'sugen' og 'kjæreste' i same settning. Ikkje med den hjerna eg har. For det andre kjenner eg meg litt støtt. Sida roper liksom "kom dej te helsikke ut i den virklie verda å finn dej en mann, i staden for å sete her å sikkle på gifte skuespelera du aldri kjem te å kome i nærheten av!". Og for det tredje så ja. Har du sett det litt sånn bedande, kvalpe-blikket der?
10. Dette går jo så det suser!
11. Når det er sagt så byrjer eg å gå tom for idear. Kven trudde det gjekk ann, liksom.
12. Eigentleg har eg ikkje tid til å sitje her. Eg skal rydde leilighet, handle inn til "komponer-din-eigen-pizza"-bursdagsfeiringa i morgon, lage kjøttkaker og rekke å gru meg litt til tannlegetimen min i morgon.
13. Seriøst; kven i helsikke set opp folk med tannlegeskrekk til time dagen før dei har bursdag? Er dett hevn for den gongen eg spytta på han, liksom?
... altså, eg spytta ikkje med vilje. Eg gurgla berre, og så var han tilfeldigvis veldig i nær akkurat då. Han er snill altså, tannlegen min. Og han har ikkje akkurat fått den enklaste pasienten i verda. Sist eg hadde hol sat eg på venterommet og grein av nervøsitet. Så eigentleg burde han fått blomer. For han er flink altså. Verkeleg!
14. Alle uteplantane mine lev enda! Til og med den med blomer på! Og eg har hatt dei i over ein månad. Kanskje det er håp for meg enda.
15. Således. No skal eg gjere nytte for meg. Faktisk. Snart. Etter at eg har leika meg litt med Garage Band.
* referanse, så klart, til Odd Nordstoga sin 15 songer på ein gong. Men det skjønte dykk jo alle.
Man tager hva man haver
Pollenallergi (og dårleg hukommelse) fører til akutt mangel på blomer å ha under puta.
Men, er er då ikkje heilt 'råalaus'
Men, er er då ikkje heilt 'råalaus'
onsdag 23. juni 2010
I like the way you think!
I'm thinking of buying a monkey. Then I think, "Why stop at one?" I don't like being limited in that way. Therefore, I'm considering a platoon of monkeys. So that people will look at me and see how mellow and well-adjusted I am compared to these monkeys throwing their faeces around.
(Robert Downey Jr.)
(Robert Downey Jr.)
Offisiellt irritert!
Kjære norske bankane.
Hei, Linn heiter eg. Eg har forhaldsvis stabil økonomi, brukar skjeldan penger eg ikkje har (og om eg gjer det snakkar vi maks 200 kroner) og betaler regningane mine den dagen lønna kjem inn, ikkje den dagen dei forfell. Eg har betalt ned på studielånet mitt sidan den dagen eg slutta på skule, enda eg var meir eller mindre arbeidsledig fyrste året.
Eg er, kort sagt, milevis unna Luksusfellen.
Og eg skjøner kvifor dykk har gjort det, altså. Eg skjøner at det å stadig ligge på maksbeløp i minus er eit problem både for dykk og kundane. Så denne sperra dykk har lagt på "0 kroner, 0 kjøp" kan eg absolutt forstå. Det er faktisk på ein måte litt greit.
Men dette er ikkje greit;
Å stå på butikken (Coop, for å vere eksakt) med varer for 500 kroner, for så å få kortet avvist. Enda eg veit eg har penger på konto. Og når eg sjekker kontoen i minibanken, etter ein noko pinlig samtale med han i kassa, kva ser eg da? Det mangler 150 kroner på at eg skal ha nok pengar.
Et. Hundreogfemti. Kroner.
Kjære bankane; har dykk sett Luksusfellen? Har dykk sett kor mange som har skuffer og hyller fulle av regningar dei simpelten let vere å betale? Har dykk sett kor mange som tek seg forbrukslån opp over øyrene? Eller som får gjeldsanering, fordi dei bruker over evne?
Har dykk verkeleg tenkt å straffe folk som mangler 150,- kroner på å betale matvarene sine? Er dykk klar over for ein idiot eg kjende meg som?
Og det verste er at eg har dei 150 kronene og, på ein annan konto. Så om eg berre hadde tenkt på det, så kunne eg før dei over tidlegare i dag (akkurat det er eg mest irritert på meg sjølv for).
Eg skjøner at vi må ha lover og reglar og sånn. Eg er heilt med på den. Men å stå der og kjenne seg som ein idiot fordi 150 kroner står på feil konto. Det er eg IKKJE for.
Og på toppen av det heile var han i kassa dritpen.
/usakleg utbrot
Hei, Linn heiter eg. Eg har forhaldsvis stabil økonomi, brukar skjeldan penger eg ikkje har (og om eg gjer det snakkar vi maks 200 kroner) og betaler regningane mine den dagen lønna kjem inn, ikkje den dagen dei forfell. Eg har betalt ned på studielånet mitt sidan den dagen eg slutta på skule, enda eg var meir eller mindre arbeidsledig fyrste året.
Eg er, kort sagt, milevis unna Luksusfellen.
Og eg skjøner kvifor dykk har gjort det, altså. Eg skjøner at det å stadig ligge på maksbeløp i minus er eit problem både for dykk og kundane. Så denne sperra dykk har lagt på "0 kroner, 0 kjøp" kan eg absolutt forstå. Det er faktisk på ein måte litt greit.
Men dette er ikkje greit;
Å stå på butikken (Coop, for å vere eksakt) med varer for 500 kroner, for så å få kortet avvist. Enda eg veit eg har penger på konto. Og når eg sjekker kontoen i minibanken, etter ein noko pinlig samtale med han i kassa, kva ser eg da? Det mangler 150 kroner på at eg skal ha nok pengar.
Et. Hundreogfemti. Kroner.
Kjære bankane; har dykk sett Luksusfellen? Har dykk sett kor mange som har skuffer og hyller fulle av regningar dei simpelten let vere å betale? Har dykk sett kor mange som tek seg forbrukslån opp over øyrene? Eller som får gjeldsanering, fordi dei bruker over evne?
Har dykk verkeleg tenkt å straffe folk som mangler 150,- kroner på å betale matvarene sine? Er dykk klar over for ein idiot eg kjende meg som?
Og det verste er at eg har dei 150 kronene og, på ein annan konto. Så om eg berre hadde tenkt på det, så kunne eg før dei over tidlegare i dag (akkurat det er eg mest irritert på meg sjølv for).
Eg skjøner at vi må ha lover og reglar og sånn. Eg er heilt med på den. Men å stå der og kjenne seg som ein idiot fordi 150 kroner står på feil konto. Det er eg IKKJE for.
Og på toppen av det heile var han i kassa dritpen.
/usakleg utbrot
tirsdag 22. juni 2010
Forelska
Sånn heilt plutselig har eg blitt forelska. I Argentina. Altså, ikkje landet. Landslaget. I fotball. For herrer.
... vi snakker VM, ja. Beklager. Eg veit eg har fotballblogg, men ja. Av og til kjem eg berre ikkje til å greie å halde meg.
Eg skulle heie på Nederland i år eg. Eller England. Utan at det stakk så veldig djupt. England har eg heia på sidan 1996. 90% av favorittspelarane mine var jo der. Nederland... dei har berre fine drakter. Som sagt, det stikk ikkje så djupt. Det er igrunn litt deilig med eit meisterskap der eg ikkje bryr meg det kvekk om kven som vinn. Så det var England og Nederland eg skulle halde med.
... litt glad for at det ikkje vart England...
For det hende noko uforutsett, sånn om lag 5 minutt ut i Argentina sin fyrste kamp. Eg blei rett og slett litt betatt. Av fotballen, altså.
Eg skulle jo i alle fall ikkje halde med Argentina eller Brasil. Førehandsfavoritter er det værste eg veit. I alle fall i fotball. Dessutan; Maradona? Uæk.
Ikkje det, prinsippa mine har det med å gå i grus. I alle fall dei litt meir flåsette prinsippa. Som det om at Didrik Solli-Tangen ikkje var pen. For han var ikkje det. Men så såg han sånn
på meg litt for mange gonger, og då blei han det gitt. Ikkje mi skuld, hass skuld. Han smiler for mykje ...
Men, avsporing. Fotball var det vi snakka om. Og mi nyforelsking i Argentina. Diego Maradona eller ei. For Argentina speler FIN fotball. Så der gjekk enda eit prinsipp i grus. I år er eg Argentina-fan. Sorry Wayne. Men, eg heier på deg elles i året da.
Dessutan vart eg minna på at ein av mine gode, gamle helter er argentinsk. Gabriel Iván Heinze;
Han var stor stor STOR favoritt då han var United-speler. Dessutan var han ganske anonym og skikkeleg av seg utanfor bana, noko eg ser som ei kjempestjerne i margen til stjernespelarar. Så eg verkeleg elska Iván.
... erm, ja. Eg bruker mellomnamnet hans. Eg har ein ... eg er liksom ... eg har dårlege assosiasjoner med namnet Gabriel. Det er så enkelt. Smålige dårlege assisiasjoner, men ja. Dei er mine assosiasjoner, eg bestemmer kor mykje dei skal ha å seie.
Men heldigvis har Ivàn eit mellomnamn. Så då vart det det. Ivàn. Ingen aner kven eg snakker om når eg ser kamp og roper "kom igjen Ivàn, stopp an!". Men eg veit det i alle fall sjølv.
Uansett; mellom steikje fine fotball og Gabriel Ivàn Heinze så har det blitt Argentina-supporter av meg. Så får eg heller tilgi at Tevez og er argentiner. Var trass alt Ferguson som gjorde den blemma, ikkje eg ...
... ja, forresten. Eg må jo ha ei meining om vuvuzelaen. Og for å vere heilt ærlig så slutta eg å høyre den etter om lag to kampar. Einaste gongane eg høyrer den no er når nokon påpeiker at den er der. Kommentatorane til TV2 er mykje mykje mykje meir irriterande. Sådeså!
... vi snakker VM, ja. Beklager. Eg veit eg har fotballblogg, men ja. Av og til kjem eg berre ikkje til å greie å halde meg.
Eg skulle heie på Nederland i år eg. Eller England. Utan at det stakk så veldig djupt. England har eg heia på sidan 1996. 90% av favorittspelarane mine var jo der. Nederland... dei har berre fine drakter. Som sagt, det stikk ikkje så djupt. Det er igrunn litt deilig med eit meisterskap der eg ikkje bryr meg det kvekk om kven som vinn. Så det var England og Nederland eg skulle halde med.
... litt glad for at det ikkje vart England...
For det hende noko uforutsett, sånn om lag 5 minutt ut i Argentina sin fyrste kamp. Eg blei rett og slett litt betatt. Av fotballen, altså.
Eg skulle jo i alle fall ikkje halde med Argentina eller Brasil. Førehandsfavoritter er det værste eg veit. I alle fall i fotball. Dessutan; Maradona? Uæk.
Ikkje det, prinsippa mine har det med å gå i grus. I alle fall dei litt meir flåsette prinsippa. Som det om at Didrik Solli-Tangen ikkje var pen. For han var ikkje det. Men så såg han sånn
på meg litt for mange gonger, og då blei han det gitt. Ikkje mi skuld, hass skuld. Han smiler for mykje ...
Men, avsporing. Fotball var det vi snakka om. Og mi nyforelsking i Argentina. Diego Maradona eller ei. For Argentina speler FIN fotball. Så der gjekk enda eit prinsipp i grus. I år er eg Argentina-fan. Sorry Wayne. Men, eg heier på deg elles i året da.
Dessutan vart eg minna på at ein av mine gode, gamle helter er argentinsk. Gabriel Iván Heinze;
Han var stor stor STOR favoritt då han var United-speler. Dessutan var han ganske anonym og skikkeleg av seg utanfor bana, noko eg ser som ei kjempestjerne i margen til stjernespelarar. Så eg verkeleg elska Iván.
... erm, ja. Eg bruker mellomnamnet hans. Eg har ein ... eg er liksom ... eg har dårlege assosiasjoner med namnet Gabriel. Det er så enkelt. Smålige dårlege assisiasjoner, men ja. Dei er mine assosiasjoner, eg bestemmer kor mykje dei skal ha å seie.
Men heldigvis har Ivàn eit mellomnamn. Så då vart det det. Ivàn. Ingen aner kven eg snakker om når eg ser kamp og roper "kom igjen Ivàn, stopp an!". Men eg veit det i alle fall sjølv.
Uansett; mellom steikje fine fotball og Gabriel Ivàn Heinze så har det blitt Argentina-supporter av meg. Så får eg heller tilgi at Tevez og er argentiner. Var trass alt Ferguson som gjorde den blemma, ikkje eg ...
... ja, forresten. Eg må jo ha ei meining om vuvuzelaen. Og for å vere heilt ærlig så slutta eg å høyre den etter om lag to kampar. Einaste gongane eg høyrer den no er når nokon påpeiker at den er der. Kommentatorane til TV2 er mykje mykje mykje meir irriterande. Sådeså!
Nokon gonger...
... kan ein lure på om det i det hele teke er vits i å sette ord på ting. Når andre har gjort det så perfekt:
Drømmedrøm!
Sidan eg blogger og klager over dumme draumer så er det berre på sin plass at eg tek tak i dei gode og. For denne var råkul. Faktisk betre enn den der Mythbusters spelte inn episode i bygda, og eg fekk hjelpe dei å få ting til å seie 'pang'.
Eigentleg var den jo eit mareritt. For eigentleg handla den om ein seriemorder som gjorde grusomme ting mot offera sine. Som alltid var kvinner. Så eg stod naturleg nok på lista. Men det går heilt heilt heilt fint, når du blir passa på av Sherlock Holmes i moderne utgåve. Altså, då meiner eg ikkje Guy Ritchie si moderne utgåve (sjølv om det sjølvsagt var Robert Downey Jr.), men Sherlock Holmes anno 2010. Som eg tydelegvis var nær ven av, og som alltid i var i nærleika, klar til å redde meg om situasjonen krevde det. Så, seriemorder i hælane til trass; eg kjende meg heilt trygg. Var ikkje redd i det heile teke. Sjølv ikkje då eg vart jaga av han, og eg vakna før eg fekk vite korleis det gjekk.
Men det rare er ikkje sjølve draumen. Den kan enkelt forklarast; for mykje film i det siste. Med Robert Downey Jr. Og med element frå både Sherlock Holmes, Gothika og Wire in the blood så ja. Eg skjøner kvar akkurat det kom frå.
Nei, det rare er byen.
Eg budde i leilighet, i den same byen eg alltid bur i når eg drøymer at eg bur i by. Eg veit ikkje kva for ein by det er, men hadde eg hatt teikneferdigheter skulle eg teikna gatene eg går opp/ned. Den med parken i svingen på eine sida og rekkverk på den andre med utsikta over byen, og utover mot sjøen og fjella på andre sida av fjorden. Dei smale gatene, einvegskøyringane, utprega hus med bakgarder og balkongar. Utekafèane, skilta i butikkvindauga.
Og nei, det er ikkje Ålesund. Eg har ofte tenkt at det må vere Ålesund. Men samstundes har eg trudd at det er London. Og Oslo. Så eg aner verkeleg ikkje. Ein ting er å innbille seg korleis ein stad ser ut. Ein anna er å innbille seg ein stad som ikkje eksisterer. Og at det er den same staden kvar gong. Den same gata eg går langs for å kome dit eg skal (på jobb, på date, til politistasjonen).
Det ligg sikkert ei meining bak. Utan at eg er god nok på draumetyding til å finne den. Akkurat den biten med Robert Downey Jr. treng eg ikkje bok for å tolke.
Men den byen ...
Eigentleg var den jo eit mareritt. For eigentleg handla den om ein seriemorder som gjorde grusomme ting mot offera sine. Som alltid var kvinner. Så eg stod naturleg nok på lista. Men det går heilt heilt heilt fint, når du blir passa på av Sherlock Holmes i moderne utgåve. Altså, då meiner eg ikkje Guy Ritchie si moderne utgåve (sjølv om det sjølvsagt var Robert Downey Jr.), men Sherlock Holmes anno 2010. Som eg tydelegvis var nær ven av, og som alltid i var i nærleika, klar til å redde meg om situasjonen krevde det. Så, seriemorder i hælane til trass; eg kjende meg heilt trygg. Var ikkje redd i det heile teke. Sjølv ikkje då eg vart jaga av han, og eg vakna før eg fekk vite korleis det gjekk.
Men det rare er ikkje sjølve draumen. Den kan enkelt forklarast; for mykje film i det siste. Med Robert Downey Jr. Og med element frå både Sherlock Holmes, Gothika og Wire in the blood så ja. Eg skjøner kvar akkurat det kom frå.
Nei, det rare er byen.
Eg budde i leilighet, i den same byen eg alltid bur i når eg drøymer at eg bur i by. Eg veit ikkje kva for ein by det er, men hadde eg hatt teikneferdigheter skulle eg teikna gatene eg går opp/ned. Den med parken i svingen på eine sida og rekkverk på den andre med utsikta over byen, og utover mot sjøen og fjella på andre sida av fjorden. Dei smale gatene, einvegskøyringane, utprega hus med bakgarder og balkongar. Utekafèane, skilta i butikkvindauga.
Og nei, det er ikkje Ålesund. Eg har ofte tenkt at det må vere Ålesund. Men samstundes har eg trudd at det er London. Og Oslo. Så eg aner verkeleg ikkje. Ein ting er å innbille seg korleis ein stad ser ut. Ein anna er å innbille seg ein stad som ikkje eksisterer. Og at det er den same staden kvar gong. Den same gata eg går langs for å kome dit eg skal (på jobb, på date, til politistasjonen).
Det ligg sikkert ei meining bak. Utan at eg er god nok på draumetyding til å finne den. Akkurat den biten med Robert Downey Jr. treng eg ikkje bok for å tolke.
Men den byen ...
Det sit masse ord fast i hovudet mitt
Eg bør absolutt skrive noko i kveld.
Men, eg kjenner meg sjølv såpass godt at eg veit kva som kjem om eg byrjer å skrive. Meir random crap. Som om eg ikkje skriv nok av det frå før.
Det er fortærande eigentleg. Å ha alle desse orda i hovudet, som gir meining der oppe men som berre blir tull med ein gong eg set dei på papiret. Dei heng liksom saman i hovudet mitt, historia verker. Men så snart eg forvandler dei til tekst så ser dei plutseleg ekte ut. Og då blir dei berre dumme.
Eigentleg har eg lova meg sjølv å skrive dei likavel. Å alltid skrive, uansett. For det er trass alt betre å skrive noko som kanskje kan omskrivast til noko, enn å ikkje skrive noko i det heile teke.
Men som vanleg er eg ikkje heilt på bølgelengde med meg sjølv.
Dessutan les eg på engelsk no. Og då skriv eg på engelsk og. Noko som er TOTALT vekkasta.
For det fyrste kan eg skyte både kvite, gule, oransje og blå piler etter å nokon gong gi ut så mykje som ein stensil på engelsk. Gløym det. Norsk forfatter, skriv på engelsk? Det skurrer om lag like mykje som ein stadion full av vuvuzela'ar (nokon må seriøst bøye det ordet på nynorsk).
For det andre er alt eg skriv på engelsk uoversettbart. Hadde eg kunne skrive det på norsk, så hadde eg gjort det. Men nokre ord berre har vi ikkje. Som annihilate, discombobulate, nefarious ... vakre vakre orda. Eller måten ein bygg settningar på;
Right now, with my stomach turning violently with every mile we inched closer our destination, our little vow of silence felt entirely wasted.
Beklager, men den berre går ikkje på norsk.
Eg har byrja på ei ... slags kjærleikshistorie på norsk. Det gjekk bra ei stund, fordi eg juksa. Eg jukser for så vidt framleis, men eg trur ikkje eg klarer å jukse meg igjennom heile. For når eg skriv det så ser det bra ut. Men i etterkant blir settninger som
"Jeg vet," mumlet han. "Jeg vet at jeg ikke kan få deg. Men kan jeg ikke late som, bare en liten stund?"
berre ... klisette. Og feil. Og rare. Har eg nevt feil?
Nei, eg skal skrive noko. Noko. Kva som helst. Om det så berre blir på In fictivity.
Men først skal eg gjere noko gøy. For Kristine hadde enda ei gøy utfordring på bloggen sin:D
Korleis ville DI hypotetiske kontaktannonsa vore?
Du kan bruka opp til 180 teikn, inkl. mellomrom.
Here goes nothing. Strek under hypotetisk folkens ;)
Distre 83-mod. type gammaldags. Har handjern og Kama Sutra, og ingen å dele dei med. Søker mann med hatt og drill, gjerne fotballintr. (ingen Chelsea-fans). Gir snart opp. Bill. merk. "prove me wrong".
Gudane må vite kva slags menn denne hadde tiltrukke seg...
Men, eg kjenner meg sjølv såpass godt at eg veit kva som kjem om eg byrjer å skrive. Meir random crap. Som om eg ikkje skriv nok av det frå før.
Det er fortærande eigentleg. Å ha alle desse orda i hovudet, som gir meining der oppe men som berre blir tull med ein gong eg set dei på papiret. Dei heng liksom saman i hovudet mitt, historia verker. Men så snart eg forvandler dei til tekst så ser dei plutseleg ekte ut. Og då blir dei berre dumme.
Eigentleg har eg lova meg sjølv å skrive dei likavel. Å alltid skrive, uansett. For det er trass alt betre å skrive noko som kanskje kan omskrivast til noko, enn å ikkje skrive noko i det heile teke.
Men som vanleg er eg ikkje heilt på bølgelengde med meg sjølv.
Dessutan les eg på engelsk no. Og då skriv eg på engelsk og. Noko som er TOTALT vekkasta.
For det fyrste kan eg skyte både kvite, gule, oransje og blå piler etter å nokon gong gi ut så mykje som ein stensil på engelsk. Gløym det. Norsk forfatter, skriv på engelsk? Det skurrer om lag like mykje som ein stadion full av vuvuzela'ar (nokon må seriøst bøye det ordet på nynorsk).
For det andre er alt eg skriv på engelsk uoversettbart. Hadde eg kunne skrive det på norsk, så hadde eg gjort det. Men nokre ord berre har vi ikkje. Som annihilate, discombobulate, nefarious ... vakre vakre orda. Eller måten ein bygg settningar på;
Right now, with my stomach turning violently with every mile we inched closer our destination, our little vow of silence felt entirely wasted.
Beklager, men den berre går ikkje på norsk.
Eg har byrja på ei ... slags kjærleikshistorie på norsk. Det gjekk bra ei stund, fordi eg juksa. Eg jukser for så vidt framleis, men eg trur ikkje eg klarer å jukse meg igjennom heile. For når eg skriv det så ser det bra ut. Men i etterkant blir settninger som
"Jeg vet," mumlet han. "Jeg vet at jeg ikke kan få deg. Men kan jeg ikke late som, bare en liten stund?"
berre ... klisette. Og feil. Og rare. Har eg nevt feil?
Nei, eg skal skrive noko. Noko. Kva som helst. Om det så berre blir på In fictivity.
Men først skal eg gjere noko gøy. For Kristine hadde enda ei gøy utfordring på bloggen sin:D
Korleis ville DI hypotetiske kontaktannonsa vore?
Du kan bruka opp til 180 teikn, inkl. mellomrom.
Here goes nothing. Strek under hypotetisk folkens ;)
Distre 83-mod. type gammaldags. Har handjern og Kama Sutra, og ingen å dele dei med. Søker mann med hatt og drill, gjerne fotballintr. (ingen Chelsea-fans). Gir snart opp. Bill. merk. "prove me wrong".
Gudane må vite kva slags menn denne hadde tiltrukke seg...
mandag 21. juni 2010
Og sidan vi blogger om usansynligheiter...
Det er ein ting eg har kjempekjempekjempelyst til å gjere. Samstundes veit eg at eg aldri våger. Eg har sagt at om eg nokon gong gjer det skal eg vere så dritings at eg ikkje kjenner smertene. Og sidan eg ikkje drikk, så ja ... det ser mørkt ut.
... eg snakker om ei tatovering altså.
Ikkje nokke voldsome greier. Vi snakker ikkje sånn liksom
Meir noko lite, diskret, svart eller i alle fall ikkje mykje farge. Ein alvisk L for eksempel:
Eller eit teikn av noko slag. Eller Nemi-dragen. Eller '– gjør noe med deg'.
Det er innmari stilig med tatovering. Sjølv om det kan bli for mykje av det gode, så er det innmari mange kule tatoveringar rundt om kring. Og ja, eg er litt inspirert av kåringa til VG.
Eg hadde håpa at eg kanskje skulle våge når eg blei eldre. For eg har tenkt på tatovering LENGE. Men, eg er ei pyse. Ei skikkelig pyse. Og tatoveringar blir som kjent ikkje "licked on by kittens" (Rachel, Friends). Eg kunne fort enda opp som Phoebe i den episoden; ein liten blå prikk, som symboliserer jorda slik farfar og morfar ser den frå himmelen.
Men ei tatovering er noko som krev mykje tankeverksomheit. Den skal trass alt vere der for alltid. Det er lenge det. Ein meir impulsiv person enn meg hadde sikkert ikkje teke det like tungt, men min evne til å tenkje alt for langt fram i tid. Dersom eg f.ks tek eit sitat frå ein Kevin Smith-film, som for eksempel Anyone who isn't dead or from another plane of existence would do well to cover their ears right about now (Metatron) så er det ikkje sikkert eg tykjer det er like gøy når eg er 85. Hvis eg lev så lenge.
... det håper eg. Og eg håper eg sit på gamleheimen og ser Dogma.
Eller om eg vel I just like to fuck with the clergy, man. I love to keep those guys on their toes (Loki) så får eg eit himla forklaringsproblem når eg får ungar.
Ikkje at eg hadde tatt det. Men ja; poenget var at det krev litt igjennomtanke.
Men det ligg veldig an til noko fan-relatert. Og nei, ikkje slik;
(innbill deg at den er laga av nokon som kan teikne)
Eg tenkte meir på noko som hardbarka fans kjenner att med ein gong. Som ordet 'Always'. Eller 'It does not do to dwell on dreams, and forget to live". Eller berre 'Erised'. Eller eit gammaldags reagensrør, med kork. Noko i den duren. Eg kan liksom ikkje skrive SS heller. 'Look... at... me' går også. Men det må vere noko ... lite. Enkelt.
Ikkje at det hjelp, eg kjem aldri til å våge. Men om eg gjer det... då hadde noko slikt vore innmari kult:
... eg snakker om ei tatovering altså.
Ikkje nokke voldsome greier. Vi snakker ikkje sånn liksom
Meir noko lite, diskret, svart eller i alle fall ikkje mykje farge. Ein alvisk L for eksempel:
Eller eit teikn av noko slag. Eller Nemi-dragen. Eller '– gjør noe med deg'.
Det er innmari stilig med tatovering. Sjølv om det kan bli for mykje av det gode, så er det innmari mange kule tatoveringar rundt om kring. Og ja, eg er litt inspirert av kåringa til VG.
Eg hadde håpa at eg kanskje skulle våge når eg blei eldre. For eg har tenkt på tatovering LENGE. Men, eg er ei pyse. Ei skikkelig pyse. Og tatoveringar blir som kjent ikkje "licked on by kittens" (Rachel, Friends). Eg kunne fort enda opp som Phoebe i den episoden; ein liten blå prikk, som symboliserer jorda slik farfar og morfar ser den frå himmelen.
Men ei tatovering er noko som krev mykje tankeverksomheit. Den skal trass alt vere der for alltid. Det er lenge det. Ein meir impulsiv person enn meg hadde sikkert ikkje teke det like tungt, men min evne til å tenkje alt for langt fram i tid. Dersom eg f.ks tek eit sitat frå ein Kevin Smith-film, som for eksempel Anyone who isn't dead or from another plane of existence would do well to cover their ears right about now (Metatron) så er det ikkje sikkert eg tykjer det er like gøy når eg er 85. Hvis eg lev så lenge.
... det håper eg. Og eg håper eg sit på gamleheimen og ser Dogma.
Eller om eg vel I just like to fuck with the clergy, man. I love to keep those guys on their toes (Loki) så får eg eit himla forklaringsproblem når eg får ungar.
Ikkje at eg hadde tatt det. Men ja; poenget var at det krev litt igjennomtanke.
Men det ligg veldig an til noko fan-relatert. Og nei, ikkje slik;
(innbill deg at den er laga av nokon som kan teikne)
Eg tenkte meir på noko som hardbarka fans kjenner att med ein gong. Som ordet 'Always'. Eller 'It does not do to dwell on dreams, and forget to live". Eller berre 'Erised'. Eller eit gammaldags reagensrør, med kork. Noko i den duren. Eg kan liksom ikkje skrive SS heller. 'Look... at... me' går også. Men det må vere noko ... lite. Enkelt.
Ikkje at det hjelp, eg kjem aldri til å våge. Men om eg gjer det... då hadde noko slikt vore innmari kult:
lørdag 19. juni 2010
Nei, eg skal ikkje gifte meg
... eller jo, det skal eg. Men ikkje no altså. Eg mangler eit par viktige ingredienser, som gjesteliste, kjole, fotograf ... ja, og så mann da.
Men, du kan ikkje sende eit heilt prinsessebryllup på TV og så forvente at eg ikkje går amokk og ser på brudekjoler. Det kan trass alt vere greit å ha ei viss peiling når dagen ein gong kjem ... ein gong ...
Så ja. Drømme;
Eg ser for meg noko slikt:
Gjerne med detaljer, ikkje heilt kvit liksom. Som denne;
Som kjem i fleire fine fargar:
Eller ein av desse;
Eller... eller... eller...
Unnskyld meg, eg skal berre drømme meg langt langt vekk...
Men, du kan ikkje sende eit heilt prinsessebryllup på TV og så forvente at eg ikkje går amokk og ser på brudekjoler. Det kan trass alt vere greit å ha ei viss peiling når dagen ein gong kjem ... ein gong ...
Så ja. Drømme;
Eg ser for meg noko slikt:
Gjerne med detaljer, ikkje heilt kvit liksom. Som denne;
Som kjem i fleire fine fargar:
Eller ein av desse;
Eller... eller... eller...
Unnskyld meg, eg skal berre drømme meg langt langt vekk...
Til opplysning
Om du finn det for godt å sjå A guide to recognizing your saints, så har eg eit lite råd:
IKKJE GJER DET!
Den er ikkje litt verdt det ein gong. Ikkje ein gong for Robert Downey Jr. Der er rett nok eit ganske fint stillbilete av han under rulleteksten, men alvorleg talt; det finn du på nett og. Utan tekst over.
Eg meiner det; ikkje sjå den filmen.
Ikkje gjer det.
... berre... ikkje
IKKJE GJER DET!
Den er ikkje litt verdt det ein gong. Ikkje ein gong for Robert Downey Jr. Der er rett nok eit ganske fint stillbilete av han under rulleteksten, men alvorleg talt; det finn du på nett og. Utan tekst over.
Eg meiner det; ikkje sjå den filmen.
Ikkje gjer det.
... berre... ikkje
fredag 18. juni 2010
Kunsten å lese cover
Hadde filmkveld i går. Etter nøye gjennomtanke, og dilemma-lufting på twitter, enda eg opp med Short Cuts og Kiss kiss bang bang. Rekk jo fint to på ein kveld, skulle jo ikkje tidleg opp. Så eg poppa eit par kilo popcorn, stappa Short Cuts i Xbox 360'en, og rigga meg til i sofaen med det eg trudde var ein slags "amerika sitt svar på Love Actually".
... joda.
Fyrste feil var å tru at denne var ny. Kvar eg hadde fått for meg at den var ny veit eg ikkje, men til opplysning er Short Cuts frå 1993. Eg var altså 10 år då denne vart laga. Som sett litt perspektiv på kor mykje eldre enn meg Robert Downey Jr. er. Sidan han var vaksen allereie i denne.
... ja, eg kjøpte den for Robert Downey Jr. What else is new? Meeen, som så mange gonger før; came for the man, stayed for the plot
For for det andre; namnet på filmen bør ikkje brukast som måleeinheit for filmen si lengde. Med mindre du tek Tolkien-sitatet "Short cuts make for long delays" med i reknestykket. For SHORT cuts varer i 3 timer. Nei beklager. 3 timer og 18 minutt. Short my ass.
Men, desse to forhaldsvis store mistydingane sett til sides; For ein film! Tre timer gjekk fort som fy, eg blei heilt oppslukt i alle historiene. Samanlikninga med Love Actually var ikkje heilt på bærtur, men på same tid kjennast det heilt feil å nemne dei i same settning. To heilt ulike filmar. Utan at eg på nokon måte kort kan oppsumere Short Cuts. Annan enn å seie at det er ein haug historier som alle høyrer saman.
Så, om du har regn og tre timer til overs; sjå Short Cuts. Stol på meg, det er verdt det.
(dessutan regner det. kva anna skal du gjere?)
Men, det blir ikkje filmkveld av berre ein film. Og eg hadde bestemt meg for å rekke Kiss kiss bang bang i går og. Dessutan var det popcorn att.
Kiss kiss bang bang er GENIAL! Altså, ikkje sånn banebrytande haleluja-kvifor-har-ingen-laga-sånn-film-før genial. Genialt for meg er ting eg simpelten elsker. Og denne elska eg frå fyrste stund. Robert Downey Jr. som forteljar! #WIN
... ja, Robert Downey Jr. var i denne og. Det går mykje i Robert Downey Jr. for tida. Og, nei. Eg har ikkje tenkt å korte ned namnet til Robert Downey Jr., til for eksempel RDJ. Det er litt som med Bård Vegar Solhjell. Det blir berre feil å korte ned.
/sidetrack
Kiss kiss bang bang var det vi snakka om. Fine fine filmen. Rare, morosame og bittelitt romantiske filmen. Men fine fine fine filmen. Og Robert Downey Jr. i hovudrolla til tross; noko av det beste med heile filmen er Val Kilmer som homofil privatdetektiv. Trur samtlige av replikkane vart levert dryppande av sarkasme.
Seriøst; perfekt film. Sjå den!
Og så rakk eg ein av kortfilmane på Eros. Altså, den einaste kortfilmen eg hadde tenkt å sjå. Den med Robert Downey Jr. I svart/kvitt. Med hatt. Og dress. Og vannkjemma hår. Og den som trudde at denne skulle handle om erotikk tok skammeleg feil... sånt reint bortsettfrå den effekten du får av å sjå Robert Downey Jr. liggande....
ANYWHO; denne var faktisk litt søt. Og morosam. Alan Arkin som psykolog. Litt omstilling, sist eg såg han var han harsj-røykande bestefar i Little miss sunshine (som forøvrig er genial den og).
Men alvorleg talt. Denne var litt søt. Equilibrium heiter den. Må ikkje forvekslast med ekle Sean Bean-filmen.
Etter denne var det framleis popcorn att. Men klokka var og halv 3 på natta. Så eg får ta resten i kveld; A guide to recognizing your saints. Og Casablanca. Eller Lost in Austen. Eller Clarissa. eller alle fire.
... eg byrjer å bli litt for gla i å ha fri ...
... joda.
Fyrste feil var å tru at denne var ny. Kvar eg hadde fått for meg at den var ny veit eg ikkje, men til opplysning er Short Cuts frå 1993. Eg var altså 10 år då denne vart laga. Som sett litt perspektiv på kor mykje eldre enn meg Robert Downey Jr. er. Sidan han var vaksen allereie i denne.
... ja, eg kjøpte den for Robert Downey Jr. What else is new? Meeen, som så mange gonger før; came for the man, stayed for the plot
For for det andre; namnet på filmen bør ikkje brukast som måleeinheit for filmen si lengde. Med mindre du tek Tolkien-sitatet "Short cuts make for long delays" med i reknestykket. For SHORT cuts varer i 3 timer. Nei beklager. 3 timer og 18 minutt. Short my ass.
Men, desse to forhaldsvis store mistydingane sett til sides; For ein film! Tre timer gjekk fort som fy, eg blei heilt oppslukt i alle historiene. Samanlikninga med Love Actually var ikkje heilt på bærtur, men på same tid kjennast det heilt feil å nemne dei i same settning. To heilt ulike filmar. Utan at eg på nokon måte kort kan oppsumere Short Cuts. Annan enn å seie at det er ein haug historier som alle høyrer saman.
Så, om du har regn og tre timer til overs; sjå Short Cuts. Stol på meg, det er verdt det.
(dessutan regner det. kva anna skal du gjere?)
Men, det blir ikkje filmkveld av berre ein film. Og eg hadde bestemt meg for å rekke Kiss kiss bang bang i går og. Dessutan var det popcorn att.
Kiss kiss bang bang er GENIAL! Altså, ikkje sånn banebrytande haleluja-kvifor-har-ingen-laga-sånn-film-før genial. Genialt for meg er ting eg simpelten elsker. Og denne elska eg frå fyrste stund. Robert Downey Jr. som forteljar! #WIN
... ja, Robert Downey Jr. var i denne og. Det går mykje i Robert Downey Jr. for tida. Og, nei. Eg har ikkje tenkt å korte ned namnet til Robert Downey Jr., til for eksempel RDJ. Det er litt som med Bård Vegar Solhjell. Det blir berre feil å korte ned.
/sidetrack
Kiss kiss bang bang var det vi snakka om. Fine fine filmen. Rare, morosame og bittelitt romantiske filmen. Men fine fine fine filmen. Og Robert Downey Jr. i hovudrolla til tross; noko av det beste med heile filmen er Val Kilmer som homofil privatdetektiv. Trur samtlige av replikkane vart levert dryppande av sarkasme.
Seriøst; perfekt film. Sjå den!
Og så rakk eg ein av kortfilmane på Eros. Altså, den einaste kortfilmen eg hadde tenkt å sjå. Den med Robert Downey Jr. I svart/kvitt. Med hatt. Og dress. Og vannkjemma hår. Og den som trudde at denne skulle handle om erotikk tok skammeleg feil... sånt reint bortsettfrå den effekten du får av å sjå Robert Downey Jr. liggande....
ANYWHO; denne var faktisk litt søt. Og morosam. Alan Arkin som psykolog. Litt omstilling, sist eg såg han var han harsj-røykande bestefar i Little miss sunshine (som forøvrig er genial den og).
Men alvorleg talt. Denne var litt søt. Equilibrium heiter den. Må ikkje forvekslast med ekle Sean Bean-filmen.
Etter denne var det framleis popcorn att. Men klokka var og halv 3 på natta. Så eg får ta resten i kveld; A guide to recognizing your saints. Og Casablanca. Eller Lost in Austen. Eller Clarissa. eller alle fire.
... eg byrjer å bli litt for gla i å ha fri ...
torsdag 17. juni 2010
tirsdag 15. juni 2010
Vakraste ordet i det norske språk;
Leveringsbekreftelse
Filmane mine er på veg :D Noko som vil seie at eg mest truleg har dei i morgon. Som passer innmari bra, sidan det er meldt shtøggevêr i nokre dagar.
Gler meg til å omsider få sett Clarissa. Og Interview with the vampire. Og Lost in Austen.
Så får det heller vere at eg må vente på den eine filmen eg eigentleg gjekk inn for å bestille. Eg skal nok få å gjere likevel :P
Filmane mine er på veg :D Noko som vil seie at eg mest truleg har dei i morgon. Som passer innmari bra, sidan det er meldt shtøggevêr i nokre dagar.
Gler meg til å omsider få sett Clarissa. Og Interview with the vampire. Og Lost in Austen.
Så får det heller vere at eg må vente på den eine filmen eg eigentleg gjekk inn for å bestille. Eg skal nok få å gjere likevel :P
mandag 14. juni 2010
Har gleda samleren i meg
Det som byrja som ein liten snartur innom Platekompaniet ... jammen der har vi jo feilen med ein gong. Det er ingenting som heiter "snartur innom Platekompaniet". Uansett;
Eg skulle berre ha Wonder boys. Som har gøymt seg for meg *host*kastavekk*host*
Men det var salg på Platekompaniet. Det er alltid salg på Platekompaniet. Så eg enda opp med sju filmar. Eller nei. Seks filmar. Og ein mini-serie. I'm a weak, weak person.
MEN, til mitt forsvar så kosta mange av dei berre 59,- Og så fann eg Clarissa, og den har eg leita etter i seks år.
Så ja.
... so so so weak!
Eg skulle berre ha Wonder boys. Som har gøymt seg for meg *host*kastavekk*host*
Men det var salg på Platekompaniet. Det er alltid salg på Platekompaniet. Så eg enda opp med sju filmar. Eller nei. Seks filmar. Og ein mini-serie. I'm a weak, weak person.
MEN, til mitt forsvar så kosta mange av dei berre 59,- Og så fann eg Clarissa, og den har eg leita etter i seks år.
Så ja.
... so so so weak!
søndag 13. juni 2010
onsdag 9. juni 2010
Eg må blogge om noko eg ikkje kan blogge om
Altså, eg kan blogge om det. Men eg kan liksom ikkje blogge om det.
Og eg veit ikkje kvar eg skal byrje. For om eg byrjer med byrjinga så blir det ganske opplagt kva det gjeld, og då er det liten vits i å vere kryptisk. Dessutan er eg ikkje sikker på kva for ei byrjing eg skal byrje med.
Vanligvis hadde eg snakka med ei vennine om dette. Men eg liker ikkje å gi folk rett. Så det kan eg ikkje gjere. Dessutan blir alt så mykje større når ein deler det. I alle fall løyndomar. Og dette er ein løyndom.
Ikkje ein stor ein. Ikkje ein farleg ein. Ikkje ein ekkel, skummel eller straffbar ein. Men det er ein løyndom som må haldast på for min eigen del. Hovudet mitt klarer fint å analysere ting i hæl på eigenhand, eg treng ikkje hjelp. Og om eg fortel nokon dette så kjem eg til å få langt meir hjelp enn kva som sunt er.
Altså, dette er ikkje mi eiga skuld ... eller, det er det jo. Men det er krefter eg ikkje rår over; hjartet mitt, og draumane mine. Ikkje dei eg har på dagtid, dei har eg nokolunde kontroll over.
Men dei eg har på nattestid. Dei har laga trøbbel for meg mange gonger. Men vanligvis skal det litt meir til en berre ein.
No skal det seie at denne eine ikkje hadde betydd noko om den ikkje hadde glidd fint inn i ei linje av andre ting eg har grubla over det siste året. Eg har ein tendens til å slå til med innmari levande draumer (vi snakker "kjenner lukta av parfyma til morderen"-levande), og den i natt var ... oh man! Altså, ikkje skitten. Berre levande.
Litt for levande. Eg kjenner det framleis i mellomgolvet når eg tenkjer på den. Og det er fyrste gong eg faktisk har kjent det i mellomgolvet. Eg har kjent etter i eit år, og konkludert med at "nei, sorry." Men no, plutseleg ...
Uff. Dette gjer veldig mykje veldig mykje meir komplisert. Sjølv om det eigentleg er ganske enkelt. På papiret. Og i praksis og. Trur eg. Kanskje. I alle fall frå mi side. Berre at no er det sikkert for seint. At det har blitt enkelt, altså.
Av og til skulle eg VERKELEG ønske eg visste kva eg ville!!
Og eg veit ikkje kvar eg skal byrje. For om eg byrjer med byrjinga så blir det ganske opplagt kva det gjeld, og då er det liten vits i å vere kryptisk. Dessutan er eg ikkje sikker på kva for ei byrjing eg skal byrje med.
Vanligvis hadde eg snakka med ei vennine om dette. Men eg liker ikkje å gi folk rett. Så det kan eg ikkje gjere. Dessutan blir alt så mykje større når ein deler det. I alle fall løyndomar. Og dette er ein løyndom.
Ikkje ein stor ein. Ikkje ein farleg ein. Ikkje ein ekkel, skummel eller straffbar ein. Men det er ein løyndom som må haldast på for min eigen del. Hovudet mitt klarer fint å analysere ting i hæl på eigenhand, eg treng ikkje hjelp. Og om eg fortel nokon dette så kjem eg til å få langt meir hjelp enn kva som sunt er.
Altså, dette er ikkje mi eiga skuld ... eller, det er det jo. Men det er krefter eg ikkje rår over; hjartet mitt, og draumane mine. Ikkje dei eg har på dagtid, dei har eg nokolunde kontroll over.
Men dei eg har på nattestid. Dei har laga trøbbel for meg mange gonger. Men vanligvis skal det litt meir til en berre ein.
No skal det seie at denne eine ikkje hadde betydd noko om den ikkje hadde glidd fint inn i ei linje av andre ting eg har grubla over det siste året. Eg har ein tendens til å slå til med innmari levande draumer (vi snakker "kjenner lukta av parfyma til morderen"-levande), og den i natt var ... oh man! Altså, ikkje skitten. Berre levande.
Litt for levande. Eg kjenner det framleis i mellomgolvet når eg tenkjer på den. Og det er fyrste gong eg faktisk har kjent det i mellomgolvet. Eg har kjent etter i eit år, og konkludert med at "nei, sorry." Men no, plutseleg ...
Uff. Dette gjer veldig mykje veldig mykje meir komplisert. Sjølv om det eigentleg er ganske enkelt. På papiret. Og i praksis og. Trur eg. Kanskje. I alle fall frå mi side. Berre at no er det sikkert for seint. At det har blitt enkelt, altså.
Av og til skulle eg VERKELEG ønske eg visste kva eg ville!!
Abonner på:
Innlegg (Atom)
